bilmişdin"
"Nahar etmemişdim ki" - dedim celd özümü qoruyaraq. Qaşlarını çatdı.
"Niye?"
"Lale senle bağlı o qeder şey danışmışdı ki". Gözlerini qıydı.
"Ne danışmışdı?" - şübheyle dillendi.
"Ona etdiklerini" - deyince bunun ciddi bir şey olmadığını bildirecek terzde gözlerini çevirdi.
"Böyüdülecek bir şey deyil. Hem men sadece maddi yardım etdim. Qalan her şeyi özü elde etdi". Niye bu adam heyatındakı bütün beyazları yox sayırdı? O pis insan deyildi ki.
"Özüne haqsızlıq etme. Onu her kes etmezdi" - dedim onu yaxşı biri olduğuna inandırmaq üçün. Üzündeki ifade deyişmedi bele. Bu haqda danışmağı sevmediyini anladığım üçün çox uzatmadım.
"Ona göre Kamil dayının yanına apardın meni?". Gülümseyerek başını salladı. Ruh halı nece tez deyişirdi.
"Meni yemeyinden qorxdum" - deyince yeniden qoluna vurdum.
"Yalan danışma!" - dedim hirsle. Gülümsemesi genişlenince yeniden hemin batıq emele geldi yanağında. Zibil! Yene istilik basdı meni!
"Ne oldu? İncidin?" - çenemden tutub qaldırdı - "Zarafat edirdim. Seni hirslendirmek xoşuma gelir" - dedi biclikle. Bax! Bax! Bax!
"Yaxşı ki boynuna alırsan" - gözlerimi süzdüm.
"Alıram" - dedi ilk defe terslik etmeyerek. Demek hemin gün de meni düşünmüşdü. Ac qalmağımı istememişdi. O günü xüsusileşdiren motosiklet maceramızdan sonra yeni bir şey daha...
"Yene ne düşünüb gülürsen?" - deye maraqla soruşdu. Gülümsemem daha da genişlendi.
"Heç vaxt hemin gün qeder xoşbext hiss etmemişdim özümü". O da gülümseyerek mene qoşuldu.
"Mende" - deye fısıldadı.
Qaşlarımı çatdım - "Sen de?" - sesimdeki teeccübü gizleye bilmedim.
"Ola bilmez?" - deye fısıldadı.
Çiyinlerimi çekdim - "Ne bilim. Heç hiss etdirmirdin". Ağlıma gelen şeyle ellerimi yere basdırıb yerimde dikleşdim.
"Hem, Kamil dayı mene gelin qızım deyende niye bir şey demedin?"
Bu defe o çiynini çekdi - "Çünki sevmişdim o sözü. Seni mene aid hiss etdirirdi". Bu qeder semimiyyeti afallatdı meni.
Özümü ele alıb - "Onu bele hiss etdirmedin" - düz sesle

<< 1 ... 72 73 [74] 75 76 ... 181 >>