etdim. Ne de olsa iki saatdı hara getdiyimizi bilmeden sürürdüm avtomobili. Sadece, bir defe soruşmuşdum hara getdiyimizi. Onda da cavabsız qalmışdı sualım. Daha da soruşmağa ceht göstermemişdim. Boşuna oksigen israfı olacaqdı. Yavaş-yavaş tanıyırdım artıq bu adamı.
Daha yarım saat çeken yoldan sonra birmertebeli evin qarşısında avtomobili saxladım. Hansısa dağlıq kende gelmişdik. Son bir saatlıq yol, ancaq bele kiçik evlerle dolu idi. Ayaz aşağı enince men de qapını açıb maşından düşdüm.
Yaman soyuq idi. Etraf ağappaq qarla örtülmüşdü. Gülümsedim. Soyuğu sevmesem bele qarı sevirdim.
"Gel" - Ayaz meni sesleyince üzerimdeki gödekçeye sarılıb ona yaxınlaşdım.
Yaxşı ki, Ayaz qalın geyinmeyimi tapşırmışdı. Ah, o tebii ki, bura geleceyimiz üçün demişdi.
Qolunu mene sarıb qarın üzerinde arxamızca iz buraxaraq addımlamağa başladıq. Kiçik taxta qapını iteleyib heyete daxil olduq. Buradan evin girişine qeder yol qardan temizlenmişdi.
Temizlenmiş yolla eve doğru irelilemeye başladıq. Üzerini örten qar bele evin köhneliyini gizlede bilmemişdi.
Ancaq bu deqiqe beynimde dolanan daha başqa şeyler var idi. Meselen, hara gelmişdik? Bu qeder yolu niye gelmişdik? Soruşmayacaqdım...! Buzdan adam yene cavabsız qoyacağı üçün bir daha soruşmayacaqdım!
Qapıya çatdığımızda Ayaza gergin baxış atdım. Menden ferqli olaraq rahat idi. Hem, men niye gerilirdim ki? Buranın hara olduğunu bele bilmirdim.
Ayaz demir qapıya vurunca bir an ev başımıza uçacaq sandım. Sadece bir anlıq...Demir qapı bele bu eve o qeder yad qalmışdı ki...
Çox keçmeden qapı açıldı ve kiçik şirin qız qarşıladı bizi. İlk olaraq uşağın qırmızı saçları diqqetimi çekdi. Tam olaraq menim kimi...Ancaq gözleri qehveyi idi. Uşaq da eyni teeccüble mene baxsa da sonra Ayaza döndü baxışları ve anındaca üzünde geniş gülümseme yarandı.
"Aysu, qızım, kim geldi?" - deye bir xanım sesi geldi içeriden.
"Ayaz!" - deye cavabladı kiçik, şirin qız ince sesi ile.
"Qırmızı, gel" - deye Ayaz qollarını ona uzadınca uşaq

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 181 >>