tanış olaq dedim, tapsam mütleq dedi". Deyesen, Kanadada olduğum zaman olmuşdu bütün bunlar.
"Men Ayaza baxım" - deyib ayağa qalxdım. Qonaq otağından çıxıb dehlize keçdim. Gödekçemi geyinib Ayazın gödekçesini de götürdüm. Qapını açan kimi sevdiyim adamın iri cüssesi ile qarşılaşdım. Eve qalxan ilk pillekende oturmuşdu. Celd ona yaxınlaşıb gödekçesini çiynine atdım. Bir anlıq çaşqınlıqla mene dönse de yeniden qarşıya çevirdi baxışlarını.
Yanında eyleşdim. Sessiz idik. Eslinde deyecek o qeder söz var idi ki. Sadece, neden başlayacağımı bilmirdim. O kiçik qızın özünden defelerle ağır xesteliyi öz bedeninde daşıması...Heyat o qeder edaletsizdi ki. Qollarımızı bağlayırdı yaşadıqlarımız. Kar edirdi bizi. Lal olurduq, dine bilmirdik. Bacardığımız sadece görmek idi. Yanaraq her şeye şahid olmaq ve heçne ede bilmemek. Böyük bir acizlik...
"O sağalacaq" - dedim ne qeder inanması çetin olsa da. Elden ne gelerdi ki. Düşünmekle hell olsaydı bütün problemler, onda düşünce qabiliyyetine sahib olmazdı heç bir insan.
Ayazdan bir ses gelmedi. Narın-narın yağan qar deneciklerini izleyirdi elece. Çaresizlik dolu susqunluq idi bu. Acı dolu...
Yavaşca qoluna girib başımı çiynine söykedim. Onu bele görmeye dayana bilmirdim. Lenete gelesen! O bele çaresiz qalmışsa...Ümid etmek çox çetin idi.
"Bir şey de, Ayaz" - yeniden seslendim ona. Hereketsiz idi. Nefes bele almırdı sanki.
"Bu qeder pul heç bir işe yaramır. Kömek ede bilmirem ona. Gözümüzün qabağında eriyir" - soyuqdan qatılaşmış sesi o qeder çaresiz çıxmışdı ki. İçim titredi.
Başımı qaldırdım - "Ayaz, mene bax" - deye ona seslensem de hereket etmedi. Çenesinden tutub üzünü özüme doğru çevirdim. Qorxaraq baxırdı gözlerime.
"Sen nece bir adamsan?" - deyince qaşlarını çatdı. Baxışları sual doluydu.
"Tanımadığın bir aileye heç kimin etmediyi qeder kömek etmisen. O uşağı yeniden heyata qaytarmısan. İndide ona kömek ede bilmirem deyirsen"
"Sen..." - deyib dayandı.
"Sevil xanım danışdı mene her şeyi" - dedim vermek

<< 1 ... 91 92 [93] 94 95 ... 181 >>