qardaşlarımın olduğu yerde nece öz işimi edecekdim orası da ayrı bir müemma idi. Qardaşım mene yaxınlaşıb şampan teklif etdi. Sonra qulağımın dibinde dayanıb:
-Zehletöken ögey bacı da burda imiş.
-Mene xeber verdiler ki fersiz qardaşlar heç bir iş görmür ona göre tedbire gelmeyim üçün yalvardılar.-gülümseyerek şampanı elinden alıb ordan uzaqlaşdım. Ve evvel ağlıma gelmeyen düşünce meni biranlıq tereddüd etmeyime sebeb oldu. Men her kesle birlikde qardaşlarımı da hebse göndermeli olacam. Bu evvel ağlıma gelmeyib ama mene atalıq eden şexsin doğma övladlarını hebse göndermek? Semed bey qarşıma çıxıb :
-Gel gedek böyüklerle tanış ol.
Meni bir neçe yaşlı , üzlerinde qırışlar olmağına baxmayaraq insa ların bedbextlikleri üzerinde qurulmuş sevincleri , evleri ile fexr duyur, utanmadan heresi ne qeder insan zeherlediyini danışıb gülüşürdüler. Bunlar heqiqi böyükler idi. Nazirlikden, hetta en yuxarı yerlerden bele insanlar vardı. Onlar fikrimi nece beyendiklerini söyleyib qeheqehe çekirdiler.
-Aynur xanım eger bu Semed sene kifayet qeder vaxt vermese gel bizim yanımıza biz bele möhteşem fikir üçün istediyiniz qeder vaxt vererik!
Özümü zorla gülümsemeye mecbur edib gözlerimi yayındırırdım. Gözlerim qapının yanından telesik ötüb keçen adama deydi. Hemin adam ofisiantla toqquşub heç üzr de istemeden ötüb keçdi.
Yanımdakı 'böyükler'den üzr isteyib yanlarını terk edib qapıya teref gedende orada qardaşımı gördüm. Elinde ise atamın qelemi!
-Sen burda ne edirsen?
-Bu qelemi hardan tapmısan?
-Ne?
-Bu qelemi hardan tapdığını soruşdum!!
-Bu menim deyil, bayaq geden kostyumlu adamdan düşdü. Men de geri qaytar....
Onun sözünü kesib qelemi elinden qapdım.
-Geri qaytarmağa ehtiyac yoxdu...-deyib qapıdan çöle çıxdım, etrafda heç kimi görmedim. Bu qelemin neçe vaxtı kimde olduğu mene maraqlı idi.
Tedbirden çıxdıqdan sonra qaranlıq küçeler boyu eve doğru gedirem.Bezi küçeler tam işıqlandırılmış halda olsa da bezileri zülmet qaranlıqdır. İndi keçeceyim alaqaranlıq küçede

<< 1 ... 18 19 [20] 21 22 ... 24 >>