tekce mene aid deyil... bir çox insanların sirri bu meselede yatır.... Bağışla...
-Eybi yox, sadece senin ağlamağın xoşuma gelmir... bu sebeb her nedise seni incitmeyini istemirem...
-Sadece düşün ki men o adamı xilas ede bilerdim, amma mesuliyyetsizlikden ona diqqet yetirmedim.
-Her şey yaxşıdır....
-Mene o sözü deme.... Men birini xilas ede bilerdim amma etmedim. İçimdeki vicdan susmaq bilmir. Özümü ilk defe yararsız biri kimi hiss etdim, alçaq biri kimi.... öz menafeyini güden nazirler kimi....
Hesn meni özüne sıxıb bir söz demeden bütün günü zırıldamağımı dinledi....
-Özünü yararlı hiss etmek isteyirsen? Bele anlarda nese xeyir bir iş gör, kimise sevince möhtac insaları sevindir.
-Ağlıma bir şey gelmir...
Ayağa qalxıb qolumdan dartdı.
-Nolub?
-Dur gedek.
-Hara?
-Senin xeyir vere bileceyin bir yere....
O meni 5 nömreli uşaq evi yazısı olan binanın qarşısına getirdi...
-Bura menı çox doğmadır..... Men ancaq çox yaxın adamları bura getirirem ...
-Hesen , sen uşaq evinde böyümüsen?
- He....Deyilene göre valideynlerim qezada ölüb... 7 yaşım olanda bura getirildim. Melum meseledi qohumlar ac yalavac uşağa yiye durmurlar.
Hesenin elinden tutub , gülümseyerek:
-İçeri daxil olaq?
O başını yelledi. Onun gözlerinde qezeb, şübhe, ehtiras ve sevgi görmüşdüm amma ilk defe kederi gözlerinden oxudum... Gözleri kristal tek parlayardı. Bu adeten göz yaşlarını geri tutmağa çalışarken gözün üzerini nazik maye tebeqesi örtende bele olur. Onun nece çetinlikle udqundugunu duya bilirem. Bir anlıq ele gediki onun burda çox pis xatireleri var ve sdece mene göre bura gelib. Bu fikirler onun müdüre ile görüşmesini gördükden sonra deyişdi.
Müdüre onu gördüyü an Hesen deyib üzerine yeridi, saçları ağarmış, mülayim simaslı yaşlı bir qadın idi. Aralarındakı münasibetden bildim ki yetimxana uşaqlara pis davranmır. Amma her ne olsa da anasız, atası z, qayğısız, sevgisiz bir uşaqlıq keçirib.
Onun yaşadığı otağa daxil olub, yatdığı yatağa uzandım.
-Sen bele kiçik

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 24 >>