Münasibetin 3 ay, 3 il olmasının önemi yoxdur. Beyin bütün ayrılıqlara eyni reaksiyanı verir. Gerçek eşq acısı varlığın temel nöqtesinde yerleşir. İnsanı en zeif nöqtesinden möhkemce yapışır, bütün orqanizme metastaz vermiş xerçeng kimi yayılır.
Ayrılıqdan sonra ağrı başlayır. Dayanılmaz ezab bütün bedeni sarır.
Hisslerin “Sevgi” adlı saray da olsa, ayrılıq zelzelesinin töretdiyi uçqundan qurtula bilmir. Heyatın darmadağın olur. Xarabalığın altında qalırsan. Zelzelede uçulmuş evin altında çaresiz gözleyen adamlar kimi xilas gözleyirsen. Ölümle qalım arasında mübarize aparırsan – ac, susuz, tükenmiş... Gözün zillenir uçqundan süzülen işıq şüalarına...
Bu acını müharibe ile müqayise etmek olar. Müharibe baş veren ölkeler uzun iller toparlana bilmediyi kimi, ayrılıq da insanda yıxım, bombardman kimi ağır iz qoyur.
İnsanın heç dırnağı ağrıyar, derisi sızıldayar? Ayrılıq bu cür anormal ağrıları qabardır. Bütün xestelikler baş qaldırır. Güc tükenir, iştah kesilir. Ele bil boğazında yumruq boyda nese qalıb. Udquna bilmirsen. Yediyinin, içdiyinin dadı olmur. Medeye pis xeber almış kimi ağrı dolur. Ürek döyüntülerin de yavaşıyır sanki. Qametin şuxluğunu itirir. Qabırğan ete batırmış kimi ağrı verir. Nefes almağa gücün çatmır.
Ağrı zamanla xroniki hal alır. Çiyinler üzerinde yük daşıyırmış kimi eyilir. Aşağı tezyiqin yaratdığı göz qaralmaları, baş fırlanmaları sıxlaşır. Çarpayının yanından sitramon, valerian, karvavol eskik olmayan günler başlayır. Bezen otağın havası xestexana palatalarından gelen qoxunu xatırladır. Önüne qoyulan yemeklerin qoxusunun ürek bulantısından başqa tesiri olmur. Bezen insanı xoşbext eden, nese baş verir, amma bütün sevincler keçici olur. Tek qalan kimi ağrılar yeniden başlayır.
Çetinlikle dolu olan bir neçe gün geride qalır. Unutduğunu düşündüyün, sevmediyini sandığın anda şeklini, mesajını görer, gözünden yaşı leysana çevirersen.
Gözün ancaq yaşaranda parıldayar. Saçların, hetta qaşların, kipriklerin stressden tökülmeye başlayar.
Ayrılıq

[1] 2 3 >>