zamanı en derin “yara” alan dodaqlar olur. Öpülmekden şişen, qırmızı qanla dolan dodaqlar, quruyur, teravetini itirir. Dodaq boyası da bunu ört-basdır ede bilmir. Her gün göz yaşından şişmiş gözlerle oyanırsan.
Bir müddet sonra gözaltı torbalarını gizlede de bilmirsen. Gözgöreti eriyib çöpe döndüyün gözlerden yayınmır. Keder zeli kimi yapışır. Onu fikirleşerken çatılmış qaşlar, alına ilk düşen xett olur.
Bilirsen ki, heç ne olmayacaq, amma her an sekesekede olursan. Gelen bütün mesajlar yuxudan oyatmış kimi diksindirir. İlk günler gelen bütün zenglerin ondan olduğu düşüncesi insanı alt-üst edir. Telefonun zengini deyişirsen. Guya tek problem buymuş...
Bir müddet her şeyden imtina edirsen. Özüne qapılıb dünyayla elaqeni kesirsen. Derin sevgilerin ağrısı da derin olur. Ne ölkede, ne dünyada baş verenler eşq acısı çeken insanı maraqlandırmır. Hetta ölkede aclıq baş verib, dolların qiymeti 5 manata qalxsa, “burda ne var ki?” deyecek bir ab-hava yaranır insanda.
Artıq neyese teeccüblenmirsen de. Her şey besit görünür. Sanki dünyada eşq acısından beter derd-ser yoxmuş kimi hiss edirsen. Sonra derd de doğmalaşır.
Kimse probleminden danışanda adam öz derdi ile müqayise edir, qarşısındakının derdinin daha xefif olduğunu düşünür.
Unutmaq üçün yollardan biri de mütaliedir. Amma oxunan bütün kitabları bir ilk, bir de 80-ci sehifeye çatanda hiss edirsen. Fikrin kitabdan başqa her yere gedib çıxır.
Defelerle özüne söz verirsen ki, sabah her şey ferqli olacaq, onu düşünmeyecek, onun haqqında maraqlanmayacaqsan. Amma axşam etdiyi her şeyin siyahısı, cinayeti işi kimi masanın üstünde olur. Baxırsan ki, bu gün de onu yaşamısan, düşünmüsen, onunçün ağlamısan...
Qısqanclıq deli eder... Heyatında kimse varmı deye çatlayarsan, sosial şebekede paylaşdığı mahnıya defelerle qulaq asıb, sene, ya başqasına mesaj verdiyini müeyyen etmeye çalışarsan. Özüne aid ipucu tapmayanda dünya başına yıxılar.
Yuxusuzluq qenim kesiler. Sehere yaxın yatıb, günortadan xeyli keçmiş oyanarsan.

<< 1 [2] 3 >>