HEKAYE FACEBOOK...

Başıma gelenlerin üstünden düz 2 hefte keçmişdi. En yaxşı refiqemin evinde oturub, bu zaman erzinde çöle çıxmamışdım. Çöle çıxmaq nedir heç yerimden de terpenmemişdim. Bezen o qeder yorğun ve düşkün hiss ederdim ki heç ağlamağa bele taqetim olmazdı. Menim yaramın sağalması eçün çox kiçik bir zaman aralığı olan 2 hefte erzinde eslinde digerlerinin ve cemiyyetin heyatında böyük deyişiklik olmuşdu. Atamın geride qoyduğu qelemin gücü menim de polisin de gözlediyinden artıq idi. Danılmaz sübutlar hetta böyüklerin adları bele vardı. Azer sübutları birbaşa inandığı hakime teqdim etmişdi. Etmezden evvel ise qardaşlarımı bu siyahıdan çıxarmağını isteyib istemediyimi soruşdu. Heç uzun fikirleşdemeden 'siyahıya salın, onları da hebs edin' cavabını vermişdim. Artıq heç birine inamım yox idi. Heyatdan soyumuş ve ertafdakılara qarşı inamını itiren menim üçün narkotik alveri ile meşğul olub , daima meni aşağılayan ögey qardaş artıq heç kim idi. Ölen atamın yadigarlarıdı deye evvelce onlar üçün narahat olsam da indi heç neyi ve heç kimi düşünmürdüm. Neçe vaxtı çatmaq üçün çalışdığımız meqsedin neticelerini xeberlerden duymuşdum. Ölkede sensasiyon bu xeber bomba kimi partlamışdı. Polis reislerinden, prokurorluqdan, nazirler kabinetinden hetta daha yüksek mövqelerden tanınmış simalar , güvenilmiş adamlar mehkemı qarşısında cavab verdiler. Bu gün son mehkeme idi ve men şahid olaraq çağırılmışdım. Veziyyetim ürekaçan olmasa da men bu yolda nelerden keçmişdim. Sadece şkafın içersinde gizlenerken qorxumdan sesimi çıxarmadığım üçün ölen insanın , onun ailesinin ve qızının qarşısındakı borcumu yerine yetirmeliydim. Paltarımı deyişerken ayna qarşısında dayanıb yarçılpaq bedenime nezer yetirdim. Evvelle çox sevdiyim beden formamdan indi iyrenirdim. Boynumda ve sinemde hele de göyertiler vardı.
-Lenet şeytana! Yene gözlerim doldu. Aynur,-ayna qarşısında sanki başqasına teselli verirmiş kimi danışırdım- senin günahın deyil Aynur, sene bunu edenler utansın....
Eynime

[1] 2 3 ... 29 >>