bağlama....Kömek...Kömek eleyin- deye çığırırdım dehlizin ortasında. Etrafımızda yığılan insan toplusunu kenarlaşdırmağa çalışırdım. Hesen çetinlikle nefes alırdı, her nefes alışı onun üçün eziyyete çevrilmişdi. Elini qaldırıb gözümden sel kimi axan yaşları sildi. Onun elinden tutub , başını sineme sıxdım.
-Xahiş edirem Hesen bir az da dayan. Her şey düzelecek.
-Bizim hekayemizin bele kederli bitirdiyim üçün meni bağışla..
-Hesen yox, yalvarıram hele bitmeyib... bele bite bilmez...
-Eger heqiqeten mövcuddursa bütün gelen heyatlarımda seni dileyecem. Eger bir gün , ne vaxtsa yeniden görüşsek heç vaxt ayrılmayaq, he?
-Hesen-sözlerin davamı dilime gelmir ve men hökürüb ağlayıram..
-Seni sevirem... menim en saf sevgim....
Hesen gözlerini yumur, elinin tamaile boşaldığını hiss edirem, men o anki qezeb ve üzüntü ile Hesenin adını yüksekden bağırıram. Göz yaşları içinde ona ürek masajı ederken , nehayetki tekerli çarpayı getirilir ve o yatağa uzadılır, lakin artıq çox gec idi... Azer meni qucaqlayıb:
-Sakitleş, özüne gel.....
-Biz bugün hamımız yığışasıydıq, bütöv aile olaraq, o hele öle bilmez-göz yaşlarına boğularaq deye bildiyim tek söz bu oldu..... Ve belelikle meni bütün varlığı ile seven insan son nefesinde bele menim heyatımı qurtarmaq üçün özünü feda etmişdi. Men heyatımın geri qalanını bu vicdan ezabı ile yaşamağa mehkum olunmuş biri idim.

6 ay sonra......

Mene telefon vasitesile sizin uşaqlığınızdan bir foto paylaşmaq isteyirem sözünü deyen bir yaşlı fotoqrafın sergisine gelmiş ve çekdiyi fotoları böyük maraqla seyr edirdim. Heqiqeten diqqete layiq idi.Çekdiyi her bir foto öz qeyri-adiliyi ile ferqlenirdi. Sanki her birinde kiminse hekayesi danışılırdı. Ve bu hekayeni yalnız fotodakı insanlar bilirdi.Her bir fotonun altında bir seçim var idi , sanki bu seçimi hekaye sahibleri etmeli idi...'Barış yoxsa Sülh', 'Heqiqet yoxsa Yalan', ' Sevgi yoxsa Dostluq' ve s. bu kimi seçimler.Men bütün sergi fotolarına maraqla baxarken sadece bir foto

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 29 >>