YAĞIŞDAN SONRA (REAL)
YAZAR:ANNA KARENİNA
Bölüm 10.
Meryemin gedişi ile olduğum yerde quruyub qalmışdım. Bilmirdim hara gedim, kime ne deyim ki, içimdeki alovu söndürüm. Özüm de ferqinde olmadan sadece gözyaşı axıdır, boşluğa dikirdim gözlerimi. Hazırda günahı kimde axtaracağımı da bilmirdim. Beynim sanki donmuş, heç bir funksiyasını yerine yetirmirdi. Burda bu veziyyetde ne qeder qalmışdım bilmirem ancaq yavaş-yavaş özüme geldiyim zaman artıq soyuqdan ellerimin, üzümün buz kesdiyini hiss edirdim.
-Liliya... - Aydını aniden yanımda görüb, narahat, telaşlı sesini eşitdikde boş gözlerle başımı qaldırıb üzüne baxdım.
-Buz kimisen. - o, ellerini üzümde, ellerimde gezdirib daha da narahat halda dillenib ardınca penceyini çiynime salaraq meni yeniden şirkete getirdi.
Men ise heykelden ferqli deyildim hazırda. Gözümü qarşımdakı masaya dikib beynimde dayanmadan Meryemin sözlerini tekrarlayırdım.
-O meni heç vaxt bağışlamayacaq. - gözümü masadan çekmeden asta tonda dillendim. - Men onu itirdim. Hemişelik. - bayaqdan beynimde dolaşan fikirleri axır dilime getirdikde Aydın mene daha da yaxın eyleşib:
-Liliya, sakitleş. Bu meseleni men özüm hell edecem. - dedi.
Aydının dilinden qopan kelmeler sanki meni heyata qaytarmışdı ki, oturduğum yerden sıçrayıb:
-Neyi hell edeceksen? Her şeyi sen mehv etmisen! Daha düzeldilesi ne qalıb?! - deye qışqırdım.
-Geldiyin günden qara daş kimi sallanmısan boynumdan!!! Boğursan meni, Aydın! Boğursan! Senin hede-qorxuların, hereketlerin her şeyi bele etdi. - qışqırdıqca ferqinde olmadan ağlayır, artıq hiss edirdim ki, ayaqlarım meni saxlamır. Ağlayaraq dizimin üstüne çöküb:
-Sen menim her şeyimi elimden aldın. Qürurumu, menliyimi, en doğmamı - her şeyimi. - pıçıldadım.
-Men özümü sene sevdire bileceyimi düşünüb bu addımı atmışdım. - qulaqlarıma Aydının peşmanlıq dolu sesi dolduqda başımı qaldırmadan onu dinleyirdim. - Bağışla meni. - söyleyib otaqdan çıxdı.
Bir saata yaxın bu veziyyetde qaldıqdan sonra özümü ele alıb güclükle ayağa

[1] 2 3 ... 5 >>