qalxaraq buradan son defe, bir daha qayıtmamaq ümidi ile çıxıb getdim. Daha ne buraya gele bilerdim, ne de Aydınla, Celal ile işleye bilerdim. Odur ki, bir yolluq terk etmişdim bir ildir mene doğmalaşan iş yerimi. Eve ruh kimi gelib çatdıqda anam meni qapıda görüb özünü itirerek celd meni qucaqlayıb otağıma apardı. Hazırda sorğu-sual etmeyin ne yeri ne de vaxtı olmadığını özü de bilirdi deye bir kelme bele kesmemişdik. O, sadece menim üzerimi örtüb men yuxulayana qeder yanımda eyleşmişdi. Seher gücle gözlerimi açdıqda hele tam özüme gelmemişdim deye heç neyi xatırlamırdım ki, aradan keçen iki-üç deqiqe içinde yaddaşım mene her şeyi xatırlatdıqda yuxudan oyanmağıma bele peşman olmuşdum. Çox keçmemiş anam içeri girdikde yataqda dikelib ayağa qalxmaq isteyirdim ki, o, meni saxladı:
-Durma, otur. Niye işe getmemisen bu gün? - anam şübheli baxışlarla üzüme baxdıqda bir anlıq çaşsam da celd özümü ele aldım.
-Men çox yoruluram. Bir müddet işlemeyecem.
-Meni ne qeder aldatmaq fikrin var, qızım?
-Ne aldatmaq? - xefif gülümsedim.
-Liliya, - anam yaxına gelib yanımda eyleşdi. - men sende en cüzii deyişikliyi bele hiss edirem. Ne vaxtdandır sen heç yaxşı deyilsen. Heç ne demirem ki, daha uşaq deyilsen. Amma bu gün danışacaqsan mene her şeyi.
-Ana, heç ne olmayıb heqiqeten.
-Liliya - anam her şeyi bilirmiş kimi dillendikde başımı aşağı saldım.
-Hardan başlayım bilmirem. - asta tonda dillenib ah çekdim. Anamın elinden qaçışım olmadığını bildiyim üçün fikrimi toplayıb her şeyi danışdıqda o, bilmirdi düşdüyüm veziyyete ağlasın, yoxsa Aydınla bağlı axmaqlığıma göre meni mezemmet etsin. Men ise göz yaşlarımı saxlaya bilmeyib danışdıqca ağlayırdım. Anam daha da dayana bilmeyib sözümü yarımçıq kesere meni bağrına basdıqda daha berk hönkürdüm.
-İndi men ne edecem? - ağlayaraq gücle soruşduqda anam bir neçe saniyelik durğunluqdan sonra:
-Bilmirem. - deye söyledikde veziyyetin nece çetin ve çıxılmaz olduğunu bir daha anlamışdım.
-Sen de Meryem de bir müddet sakitleşin,

<< 1 [2] 3 4 5 >>