ağlınızı başınıza yığın. Sonra yene danışaq. - anam elimi zeriflikle sıxıb saçımdan öperek otaqdan çıxdıqda yeniden yorğana bürünüb düşüncelere dalmışdım ferqinde olmadan. Bundan sonra neler baş vereceyini düşünür, düşündükce ise ümidim daha azalırdı. Meryem meni bağışlasa bele biz yeniden evvelki kimi ola bilmezdik. Baş verenleri ne o unuda bilerdi, ne de men. Her şeyi düzeltmeye çalışarken daha da berbad veziyyete qoymuşdum. Düzdür, men her şeyin ferqin idim. Celalı men daha evvel tanıyırdım ve Meryem de bunu bilirdi. Amma men belke de ilk günden Meryeme her şeyi açıb demeli idim. Sadece onun xoşbextliyine kölge salmaq qorxusu indi meni bu hala qoymuşdu. Bu veziyyetimizin ne qeder davam edeceyi ise müemmalı idi.
Aradan keçen bir ayda ne Meryemden, ne de Aydından ses-soraq yox idi. Men ise evden bir addım bele çöle çıxmamış, demek olar etrafımdakı heç kimle kelme kesmemişdim. Ancaq yatağımda uzanır, günde bir defe ise anamın tekidi ile yemek yeyirdim. Defelerle elim telefona gedib Meryeme zeng etmek istesem de düzü, ondan qelbim de incimişdi deye artıq sözler eşitmek istemirdim. İlk evvel bütün sehvi özümde görsem de zamanla düşündükce anlayırdım ki, Meryem bizim iyirmi illik münasibetimizi mehv etmişdi bir saniye bele düşünmeden; menim ona nece deyer verdiyimi, onu nece sevdiyimi bilmirmiş kimi. Menim nece ezab çekdiyimi, nelere dözdüyümü bilmeden dostluğumuzu qırıb atmağı mene olduqca tesir etmiş, bir-birimize olan inamı öldürmüşdü. Biz barışsaq bele belke de evvelki tek ola bilmezdik.
Axşamüstü anam yanıma gelerek meni güclükle razı salıb binamızın heyetine aparaq gezdirirdi. Menim bir aydır davam eden bu halım anamı da olduqca narahat edirdi. O, ele hey üzüme baxır, sanki ne ise demeye çalışsa da fikrinden dönürdü.
-Belke Meryemle danışasan? - anam çekinerek dillenib diqqetle cavabımı gözleyirdi.
-Ne danışım, ana? Meryem her şeyi silib atıb.
-O da düz etmeyib. Amma yene sen addım at. Sonra ikiniz de peşman olacaqsınız. - o, elimi sığallayıb

<< 1 2 [3] 4 5 >>