gedirdi. Meryem doyunca ağlayıb sakitleşdiyi zaman başını hemişekitek dizlerime qoyub uzanmışdı.
-Olar bir söz deyim? - Meryem tereddüdle dillendi.
-De görek. - saçını sığallayıb söyledim.
-Aydın heqiqeten sevir seni.
-Meryem men onunla bağlı danışmaq istemirem. Sen de bu meseleni yadından çıxart.
Meryem yataqda dikelib maraqla üzüme baxırdı.
-Sen istemesen de men danışacam.
-Meryem! - sesimin tonunu yükseltdim.
-Nedir? O sene göre az qala bizim qapımızda yatırdı ki, menimle danışsın başa salsın, bizi barışdırsın.
-Yapışqanlıq onun canında var. - üzümü turşudub söylediyim zaman o, gülümseyib elimden tutdu.
-Sen ne desen de Aydın senden el çeken deyil.
-O menden çoxdan el çekib, Meri. Her şeyi başa düşüb daha. Biz sadece bir-birimizi incidirik.
-Sen onu tanımaq istemirsen. Ancaq öz bildiyini edirsen, öz bildiyini düşünürsen. - Meryem bu defe daha ciddi halda söyledikde bir anlıq öz beynimde bele suallar yaranmışdı ki, men belke de Aydına qarşı haqsızlıq etmişdim.
-Bir aydır onu görmürsen. Heç yadına düşmeyib? Ya da darıxmamısan?
-Yox. - fikirleşmeden söyledim.

<< 1 ... 3 4 [5]