titreye-titreye cavab verdi.

Minare xanım, bu an yene de söhbetini saxladı. Sanki, menim helledici sualımı gözleyirdi.

- O, ne görmüşdü? – bir qeder qabağa eyilerek, asta sesle soruşdum.

- O, dedi ki… – qadın gözlerimin içine baxaraq, eyni ses tonu ile pıçıldadı – Dedi ki, bağda, çehrayı zolaqlı paltar geymiş bir insan görüb…

Qadının son sözünden sonra, bedenim ürpeşdi. Düşünce mövqeyimi hele ki, deyişmesem de, artıq anamın keçirdiyi vahimenin yersiz olmadığını anlayırdım. Özümü yumşaq qoltuğun söykeneceyine atıb, uzun müddet dinmedim.

- Mahirenin sağ olmasına inanırsız? – nehayet, üç-dörd deqiqelik sükutu pozdum.

- Siz Mahirenin itgin düşen vaxt, mehz o geyimde olduğunu bilirdiz? – Minare xanım heyretle soruşdu, amma üz cizgileri qefilden deyişdi – He, he… Axı, men bu haqda ananıza danışmışam. Men Mahirenin sağ olmasından çox, başqa şeye inanıram.

- Neye?

- Mahirenin ruhunun varlığına…

- Yaxşırın, görek. – istehzalı gülüşle ayağa qalxdım – Bu, gülmeli seslenmir?!

- Bes, sizce o yaşayır?

- Böyük ehtimalla, yox… – yeniden qoltuqda eyleşdim – Her halda, bir epileptikin nezaretsiz şeraitde yaşaması inandırıcı deyil.

- Bes, evimizde, bağımızda defelerle görünen, qızımın ve heyat yoldaşımın ölümüne sebeb olan nedir? – Minare xanım doluxsunub, cib yaylığını çıxardı – Eger Mahire ölübse, bes bu, onun ruhundan başqa ne ola biler?!

- Sizi incitmek istememişdim. – az önceki istehzalı gülüşüme göre üzr istedim – Buyurun, davam edin. Sonra nelerin olduğunu danışın.

- Nerimanın o hadiseden sonra veziyyeti çox deyişdi. – qadın bir neçe anlıq sükutdan sonra, incik sesle dedi – İki ay sonra ise, siz inanmadığınız hemin o varlığı evde gördü. Onlar gece iken biri-birini dehlizde uzaqdan da olsa, görüblermiş. Neriman qonaq otağına qaçanda, qorxudan huşunu itirmişdi. O yıxılanda, men de bu sese oyandım. Menim halımı tesevvür edirsinizmi? İki körpe uşaq, qarşımda yıxılıb, öldüyünü sandığım heyat yoldaşım, gecenin zülmet qaranlığı ve vahimeli

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 89 >>