Nigarın… – qadın yene de davam ede bilmedi ve hıçqırıq sesleri ile cümlesini tamamladı – Bağışlayın, – deyib ovcunda sıxdığı yaylıqla göz yaşlarını sildi – bağışlayın, amma bu haqda danışa bilmirem…

- Sizi başa düşürem… – deyib, bir az ona teref eyildim – Eger isteyirsinizse, biz söhbetimizi sonra da davam etdire bilerik.

- Xeyr, ehtiyac yoxdur. Bir az su içsem, heyecanım keçer. – deye qadın mene cavab verdi.

- Gözleyin, gelirem… – ayağa qalxaraq otaqdan çıxdım ve bir-iki deqiqe sonra su ile geri qayıtdım.

Minare xanım sudan bir qeder içib, bardağı jurnal masasının üzerine qoydu.

- Çox sağ olun. – deyib, mene teşekkür etdi – Davam edek?

- Eger siz isteyirsinizse, buyurun…

- Nigar vefat edenden sonra, istesek de, istemesek de, MirHemide inanmağa başladıq. Artıq, tek Neriman yox, men de yaşadıqca bir o qeder qorxurdum. Çünki Nigar müemmalı şekilde ölmüşdü. Nerimanla men ise, qızımızın ölümü haqqında ferqli tesevvürde idik. Nigar ölen gece menim yanımda yatmışdı. Men de onun ölümünde özümü günahlandırırdım. Düşünürdüm ki, yeqin, gece bilmeden onun üstüne çevrilmişem, o ise nefes ala bilmeyerek boğulub. Neriman ise ele hey deyirdi ki, Nigarı boğan Mahirenin ruhu olub, o, bizden qisas alır. Neriman o hadiseden sonra, deli kimi olmuşdu. Evden diksinirdi, tek qala bilmirdi…

- Bu hadiseden sonra, siz MirHemidin yanına yene de getdinizmi?

- He, getdik… Davamlı olaraq. Neriman getdikce yaxşılaşırdı. Ancaq düz bir il sonra, her şey yene de deyişdi. İlk önce, Neriman bağda hemin varlığı gördü. Hemin erefede men onu MirHemidin yanına getmeye mecbur ede bilmedim. Nerimanın halını tesevvür ede bilmezsiniz. O, az qala mene yalvarırdı ki, tecili şekilde evimizi sataq. Ancaq vaxt çatmadı. Hem de bele halda evimize hansı ağılsız yaxın düşerdi?!

- Yeni menziliniz bu qeder vahimelidir? – deye soruşdum – Men o evi göre bileremmi?

- Eger size maraqlıdırsa, tebii ki, göre bilersiniz…

- O zaman, bu gün men de sizinle T. kendine gedeceyem. – qetiyyetle

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 89 >>