baxmaq, buranın sanki anlaşılmaz bir derin ölüm sükutunda karlaşaraq, kiçicik bir sedaya bele hesret qalmaq çox çetin idi…

Qadın menden texminen on addım qabaqda yeriyerek, qebirlerin arası ile süretle addımlayırdı. Biz, elli metre yaxın yol getdik. Nehayet, Minare xanım yanaşı yerleşen dörd mezarın qarşısında dayanıb, mene teref baxdı. Bunlar, Nerimanın atasının, anasının, qızı Nigarın ve özünün mezarları idi.

- Bu qebirler size ne ise deyir?

Men bu sualı cavabsız qoymalı oldum. Gözüm Nigarın qebrinin başdaşına hekk olunmuş fotoşekilde idi. Etiraf edim, men hele ömrüm boyu bir yaşlı bele bir gözel körpe görmemişdim. Doğrudanmı insan bu qeder qeddar ola biler ki, bele bir uşağa el qaldırsın?! Artıq nifret hissinin meni nece boğduğunu hiss etmeye başlamışdım.

Nigarın iri gözleri, hele tam nezere çarpmayan qaşları, yumru yanaqları ve uzun kirpikleri var idi. Dodaqları körpe çiyelek teki idi. Alt dodağının bir qeder sallaq olması ise, xüsusi ile diqqetimi çekmiş oldu.

- Qızınız eyni ile size benzeyirmiş… – Minare xanıma baxaraq dedim. Qadın ağlayırdı…

- Yeni, men bele gözelem? – o, gücle de olsa cavab vere bildi. Men ise bu yerde bir söz demeye çekindim. Her halda qebiristanlıq, kompliment söylemek üçün ele de uğurla seçilmiş bir mekan deyildi.

Bu defe ise, nezerlerim Nerimanın şekline dikilmişdi. Neriman, Minare xanım dediyi tek, kobud insana oxşayırdı. Burnunun kenarlarından uzanan xetler ve bığ saxlaması onu daha da zehmli gösterirdi. Xırda gözleri ise bir qeder çökekde idi…

- Menim mehz neye göre, sizi buraya getirdiyimi anladınız?

- Tebii ki, anladım… – deye Minare xanıma baxdım.

- Men ölüm tarixlerini nezerde tutmuşam. – o, bir daha deqiqleşdirdi – İndi ne deyirsiniz?

- Men yene de fikrimi deyişmemişem.

- Yeni deyirsiniz ki, bu tesadüfdür, elemi?

- Yox, esla… Söhbet tesadüfden getmir. Eksine, men artıq daha da emin oldum ki, burada insan eli var.

- Men sizin ananıza müraciet etmişdim ki, o, meni bu stressden qurtarsın.

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 89 >>