sehhetinde yaşadığı problem, onun bu xeyirxaq emelinden daşınmasına sebeb olmuşdu.

Bizi, ele heyetdece ilk olaraq kiçik bir qız qarşıladı. Ünvanı deqiqleşdirdikden sonra, uşaq eve qaçdı ve az sonra orta yaşlı bir kişi qapıdan çıxdı. Onun xarici görünüşü tipik bir kend adamını xatırladırdı. Zehmetkeş cizgiler, yorğunluqdan eser-elameti olmayan dik baxışlar ve kifayet qeder sağlam, eyni zamanda da möhkem bir beden quruluşu… “Yox, Salman bu deyil” – öz-özüme dedim ve ele hemin an, kişi Minare xanımı başı ile salamlayaraq mene el uzatdı. Onun hem de çox kobud ve iri elleri vardı.

- Xoş gelmisiniz. – qalın ses tonu ile söze birinci o başladı – Buyurun. Qızım dedi ki, atamı axtarmısınız…

- Beli, bize Salman dayı lazımdır. – telesik cavab verdim – Ondan bir-iki şey soruşmaq isteyirem.

- Buyurun, eşidirem…

- Yox, eger mümükündürse, men atanızla danışmalıyam. Tebii ki, eger mümkündürse…

- Xeyr, bu mümkün deyil. – hemsöhbetim deyesen, ünsiyyeti heç sevmirdi – Ne soruşacaqdı­nız?

- Salman dayı bir neçe il önce, itgin düşmüş Mahire adlı qadının itgin düşen vaxt eyninde olduğu paltarından bir parçasını meşede tapıbmış… Men bağlanmış hemin cinayet işini araşdırıram. – ev yiyesi bunları eşiderken, bir anda üz cizgileri deyişdi – Her halda xeberiniz var.

Qarşımdakı, söhbete uyuşmayan şexs, sualıma cavab vermek evezine bir qeder susdu ve nehayet, gözlemediyim şekilde qapıya sarı çevrildi.

- Keçin içeri… – asta sesle dedi.

Beş deqiqe sonra biz, yumşaq divanda eyleşmişdik. Bu köhne ve uçuq-sökük kend evinin çox qeribe bir başağrıdan aurası vardı. Belke de bu, ele içeri giren kimi ehvalımı korlayan, keskin derman qoxusunun tesirinden ireli gelirdi. Her ne idise, başım berk ağrımağa başlamışdı, ancaq başqa çare yox idi. Sakitce ev sahibinin gelmesini gözleyirdik. Cavan bir gelin, süfreye çay getirerek, bizimle salamlaşmadan otaqdan çıxdıqdan sonra, bayaqkı şexs otağa daxil oldu ve qarşımızdakı çox köhne qoltuqda eyleşdi.

- Sizi eşidirem. – o, bayaqkı

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 89 >>