istediyimi tam olaraq derk etmeyib.

- Atanızın üzerine düşen budaq… – söhbetin semtini deyişerek soruşdum – Yadınızdadır?

- He, böyük bir budaq idi. Kişinin başını berk yaralamışdı.

- Atanız heqiqeten o budağın qopub düşdüyü ağacın altında idi?

- Doğrusu, buna fikir vermemişdim… Yeni, hemin an onu düşünecek halda deyildim.

- Anlayıram… Belke o, yaralanmamışdan evvel, meşede daha ne ise görüb? Salman dayı indi heç danışa bilmir?

- Neinki danışmaq, o, hetta yaddaşının da bir hissesini itirmişdi. Bir ara veziyyeti yaxşı idi, amma sonra evimize giren bir oğru, onu berk qorxutdu. Ondan sonra, o, daha da çekingen oldu. Evde tek qala bilmirdi. Ele bu günün özüne kimi de men, geceler onun yanında yatıram. Tek yatmağa da qorxur.

- Oğru onun otağına girmişdi?

- Görünür, he… Kişi qışqıranda, biz onun sesine ayıldıq. O, özünde güc tapıb qışqırmağı bacarmışdı.

- Bes, hardan bildiniz ki, evinize oğru girib?

- Biz yan otaqdan atamın otağına keçende, o, eli ile dehlizi gösterdi. – Süleyman qaşlarını çatıb, dehlize işare etdi – Men tez ora qaçdım. Pencere açıq idi. Heyete baxanda ise, bir neferin qaçdığını gördüm.

- Kişi idi, qadın? – derhal soruşdum.

- Her halda qadın olmazdı, amma göre bilmedim. Gece idi. Qaranlıqda onu görmeyim mümkün deyildi. O, ağacların arası ile qaçırdı. Men sadece heyetdeki qaçış sesinden, atamın haqlı olduğunu anlamışdım.

Süleyman daha ne ise demek istedi, amma heyat yoldaşı çayları tezelemek üçün yeniden otağa daxil oldu. Qadın yeni çayları süfreye getirene kimi bir kelme de kesmedik. Odur ki, otağın qapısı arxadan bağlanana qeder gözledim.

- Oğru evinizden ne aparmışdı? – nehayet, asta sesle soruşdum.

- Allah kömeyin olsun. – Süleyman gülerek dedi – Neyimiz var ki, ne de aparsın… – o, daha da ürekden güldü – Heç ne… Heç ne aparmamışdı…

- Eger oğru bir eve girirse, mütleq aparmaq üçün ne ise tapır. – qetiyyetim, kişinin üzünü ciddileşdirdi – Mesele ise burasındadır ki, sizin evinize giren oğru olmayıb…

-

<< 1 ... 24 25 [26] 27 28 ... 89 >>