Başa düşmedim. – o, üzünü turşutdu – Bes, kim olub?

- Meni, atanızı yaralı halda tapdığınız yere apara bilersiz?

Süleyman teklifimle derhal razılaşdı. Üçümüz evden çıxarken, artıq hava qaralmağa başlayırdı. Uzun yolu piyada gedeceyimizi bilirdik. Odur ki, bir qeder de celd olaraq, meşeye vaxtından tez çatmağı bacardıq, ancaq burada da az vaxt itirmedik. Süleyman lazım olan yeri xeyli axtardı. Bundan istifade ederek, men de yan-yörede ne ise bir iz, ne ise bir nişan axtarmağa başladım. Lakin diqqetimi celb ede bilecek xüsusi bir şey qarşıma çıxmadı. Süleymanın ise, atasını yaralı halda tapdığı yer, onun yaxınlığındakı böyük bir ağac kötüyü sayesinde yadına düşdü.

- Texminen buralar idi. – kişi sevincek halda dedi – O böyük kötüyü görmeseydim, yadıma düşmeyecekdi.

Hemin yere yaxınlaşdım. Xeyli vaxt keçdiyinden, bütün ola bilecek izler de silinmişdi. “Frans Kafka haqlıdır. Doğrudan da, tebiet izlere qarşı çıxır” – deye düşündüm ve anladım ki, burada artıq vaxt itirmek lazım deyil.

- Gedek… – ehvalım tamamile korlandığından, elave bir şey danışmaq istemirdim. Odur ki, bunu anlayan yol yoldaşlarım da, heç bir kelme söylemeden menimle razılaşdılar. Geldiyimiz yolla geri qayıdanda, artıq hava kifayet qeder qaralmışdı. Xüsusen de meşenin qaranlığı, bu rengi daha da tündleşdirirdi. Süleyman ehtiyat üçün götürdüyü feneri yandırarken, men işıqda qolumdakı saata baxsam da, eqrebleri tam göre bilmedim. Odur ki, işığı qoluma salmasını xahiş etdim. Saat yeddinin yarısı idi. Kişi feneri kenara çekerken ise, yerde ani olaraq gözüme ne ise göründü…

- Feneri mene verin. – deyib, heç Süleymanı gözlemeden, onu kişinin elinden aldım ve bir qeder onlardan ayrılıb, işığı yere salaraq gördüklerimi izlemeye başladım. “Demek, dahiler de sehv edir… – teeccüble az önceki fikrimi tekzib etdim – Tebiet de, her an izin qarşısında aciz ola biler…” – gördüklerim asanlıqla meni bu qenaete getirdi. Bu, artıq tesadüf ola bilmezdi, her şey aydın idi, ancaq burada baş verenleri ve ya

<< 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 89 >>