baş verecekleri Süleymanın bilmesini istemediyimden, yeniden geri qayıtmağa mecbur oldum.

- Fener mende qalsın. – telesik şekilde dedim – Siz ise her ikiniz kende qayıdın…

- Yox. – Minare xanım derhal sert reaksiya verdi – Men de burada qalıram.

Ne ise demek istesem de, susdum, çünki qadını buna mecbur ede bilmezdim. Her halda onu tanımadığı bir kişi ile gecenin zülmet qaranlığında tek buraxmaq, düzgün olmazdı.

- Men getmirem. – qadının çaresiz sesi aydınca duyulurdu – Sizi tek qoya bilmerem.

Sonuncu söz, sanki qefilden meni silkeledi. Qadından bele bir münasibet gözlemesem de, bu sözleri eşitmek çox xoş idi. “O, meni cemi bir gündür tanıyır, amma davranışında, mene güvene bilecek qeder emindir.” – deye düşündüm. Bu etibarı özüm qazanmışdım. Odur ki, üreyimde özüm-özümü tebrik edib, bu meseleye aydınlıq getirmeyi bacardım. Süleymanı gücle de olsa, fenersiz halda kende yola salmağa müveffeq oldum. O, özünden çox, bizden nigaran idi, lakin men onu emin etdim ki, biz kendin yolunu rahatlıqla tapacağıq.

Minare xanım, Süleyman gözden itenedek gözledi. O, ne baş verdiyini anlamadığından, ele bil danışmağa da qorxurdu.

- Siz onu niye yola saldınız? – nehayet, qadın asta sesle soruşdu – Ne baş verdi? Siz ne gördünüz?

- Bura baxın… – işığı bayaq gördüyüm yere saldım – Daşı görürsünüz?

- Görürem. Burda ne var ki?

- İndi buna baxın. – işığı bir neçe metr qabağa saldım – Daha bir daş… Bir az da gelin… Buyurun, daha biri… Bu da diger daş…

- Yeni bu… – o, ancaq indi ne baş verdiyini anladı – Bunu kimse edib?

- Her halda… – deyib, eks istiqametde getmeye başladım – Meşenin bu yerinde yere basdırılan daş, nezerimden yayına bilmezdi. Kimse yolu itirmemek üçün yere iz salıb, amma izden görünür ki, yolumuz ele de qısa olmayacaq. Belke sizi eve ötürüm? Qorxa bilersiniz…

- Ehemiyyeti yoxdur. – qadın yeniden razılaşmadı – Siz bütün bu fedakarlığı mene göre edirsiniz. Ona göre de, siz burda tehlüke ile üz-üze qalarken, men evde rahat otura

<< 1 ... 26 27 [28] 29 30 ... 89 >>