bilmerem.

- Nece isteyirsiniz… – gülümseyerek dedim. Her halda, qadının qaranlıqda meni görmediyine emin idim.

Yol boyu irelileyerken, hava qaranlıq olduğundan, biri-birinden aralı yerleşen daş parçalarını tapmaqda çetinlik çekirdik. Onların arasında texminen dörd-altı metr mesafe qoyulmuşdu ve yerdeki yarpaq ve kol-kos da izi axtarmağımıza mane olurdu. Zülmet qaranlıqda ise istiqameti tapmaq, asan iş deyildi. Hetta ara-bir bezi daşların arasındakı mesafe ferqinin daha da böyük olduğuna tesadüf edirdik ve bezen itirdiyimiz izin davamını da tesadüfen tapırdıq. Her halda bunu izi itirmek üçün etmemişdiler. Böyük ehtimalla daşlar tesadüfen yerinden terpenmişdi. Bezen ise, çox kiçik daş parçalarına rast gelirdik. Bax bu, izi itire bilmek üçün çox ideal variant idi. Çünki bu hadiseden xeberi olmayan bir şexsin buradan keçerken, yerdeki bu kiçik daşlara fikir vermeyeceyini arxayınlıqla güman etmek olardı. Üstelik de üzerimizde cemi bir fenerin olması, işimizi daha da çetinleşdirirdi. Ancaq buna baxmayaraq, artıq bir saata yaxın idi ki, bu daşların izine düşmüşdük. Meşenin sıx ağaclı hissesini keçerken, Minare xanım geriye qayıtmaq istediyini söylese de, men israr etdim. Nedense emin idim ki, biz istediyimizi tapa bileceyik, lakin az sonra iz yox oldu ve qarşımıza çıxan derin bir çuxur, meni de ümidsizleşdirdi.

- Bu, çuxur işlerimizi korladı. – kenarda yere yıxılmış o qeder de kiçik olmayan bir ağacın üstünde oturdum – Bele getse, geceni burada keçiresi olacağıq.

- Niye? – Minare xanım teeccüble soruşdu – Meger qayıda bilmerik?

- Qayıda bilerik, amma eziyyetimize heyfim gelir.

- Bes, ne edek? – o, yanımda eyleşdi – Çuxurun kenarlarını diqqetle yoxladıq. Her yere baxdıq, amma heç ne yoxdur.

- Haqlısınız… – razılaşmağa mecbur idim – Belke de iz var, sadece biz tapa bilmirik. Hava işıqlaşan kimi her şey aydın olacaq.

- Nicat bey, meni sehv başa düşmeyin, amma men geceni burada qala bilmerem. Men çox qorxuram. – onun sesi titreyirdi – İlk defedir

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 89 >>