meşeye gelmişem. Onsuz da qaranlıqdan qorxanam. Üstelik de buranın vahimesi… Vehşi bir heyvan her an qarşımıza çıxa biler. Üstümüzde ise, fenerden başqa heç ne yoxdur. Ne ise baş verse, özümüzü qoruya bilmeyeceyik. Qaçmaq da mümkün olmayacaq, çünki kendden çox uzaqlaşmışıq. Gelin, ne qeder ki, gec deyil, qayıdaq… Sabah seher gelib baxarsınız. Hem de işıqlı havada izi daha rahat tapa bilersiniz.

- Sabah üçün menim başqa planlarım var. – asta sesle dedim – Axı, neye göre bele olmalı idi?! – esebilikle ayağa qalxdım – Niye bu lenete gelmiş çuxur bizim qarşımızı kesdi?! Men az qala adım qeder emin idim ki, bu iz, bizi axtardığımız yere aparacaq.

Minare xanım heç bir söz demedi ve men onu tek qoyub, çuxura teref getdim. Az sonra, qadın da mene yaxınlaşdı.

- Belke izin davamı, bu çalanın içinden keçir? – qadın çaresiz halda soruşdu – Yeni ola biler ki, diger daşlar onun içinde basdırılıb. Yox, amma ele olsaydı, çuxurdan sonra, o iz davam ederdi.

- Bir deqiqe, – çevrilib Minare xanıma baxdım – siz ne dediniz?

- Ne dedim ki?

- Eger çuxurun içinden keçseydi, o iz davam ederdi…

- He, eledir. Axı, biz onun etrafını yaxşıca yoxladıq. Heç ne yox idi. – qadın bu an menim celd hereketimden diksindi – Nicat bey, hara gedirsiz?

Men Minare xanımın sualına mehel qoymadan, çuxurun içine düşdüm. Qadın da menim ardımca gelirdi. Bura çox vahimeli idi. Her an hansısa bir yatmış heyvanı ayaqlaya bilerdim. Yer ağac qol budaqları, hündür kol-koslarla dolu idi. Fenerin işığını ayağımın altına salaraq irelileyirdim. Heyecandan, qadının qaranlıqda arxamca gelmesinin bele ferqine varmırdım. Ele bu vaxt Minare xanım qışqıraraq yıxıldı. Çevrilib, celd ona yaxınlaşdım.

- Axı, siz niye bura geldiniz? – esebi şekilde dedim – Meni gözleseniz yaxşı olardı.

- Xeyr, siz meni gözlemeli idiniz. Nezere almalı idiniz ki, men qaranlıqda yeriyirem. Hem de tek qalsam, qorxacaqdım. – o, fenerin işığında, dizindeki qana baxdı – Uf, ayağım berk ezildi…

- Bu nedi bele? – işığı,

<< 1 ... 28 29 [30] 31 32 ... 89 >>