çuxurun biten hissesine saldım.

- Neyi deyirsiz? – qadın da çevrilib baxdı ve qorxudan içini çekib, diksindi – Nicat bey, gelin gedek. Bu, hansısa heyvanın yuvasıdır. – Minare xanım lap mene yaxınlaşıb, qolumdan tutmuşdu – İşığı da söndürün. Xahiş edirem. Men çox qorxuram…

- Xanım, sakit olun. – fenerin işığında gördüyümüz yere yaxınlaşaraq dedim – Diqqetle baxın… Hele heç bir heyvanın şüuru o derecede inkişaf etmeyib ki, yuvasına qapı qoysun.

Çuxurun bu hissesi yuxarıdan baxanda görünmürdü. Odur ki, onu görmek üçün mütleq buraya düşmek lazım idi. Artıq biz hemin yere lap yaxınlaşmışdıq. Onun giriş hissesi o qeder de kiçik deyildi ve ağac qol-budağı ile yarıqapalı şekilde bağlanmışdı.

- Orada kimse var. – asta sesle dedim ve qadının, qolumu daha da berk tutub sıxdığını hiss etdim – Men açıb, içeri baxmalıyam.

- He, açın, açın… – Minare xanım gülümsedi – Zarafat edirsiz, he?

- Yox, tam ciddiyem. Men mütleq ora baxmalıyam.

- Kaş men gelmeyeydim… – qadın ağlamsındı – Birden yaxınlaşdınız, işığı içeri saldınız ve bir canavarın size baxdığını gördünüz. Onda?

- Onu deyim ki, heç de yaxşı zarafat deyil. – gülümsünerek dedim – Minare xanım, siz bir şeyi unudursunuz. Biz buraya tesadüfen düşmemişik. Bizi bura bir iz getirdi. Doğrudur, bu, hansısa bir heyvanın yuvasına benzeyir, amma bir şey deqiqdir. Orada insan yaşayır…

- Yaxşı, onda gedin baxın, amma incimeyin men buradan uzaqlaşıram…

- Olsun. – gülerek qadına baxdım – Ele en doğrusu da budur…

Minare xanımın bir qeder kenara çekilmesini sebrle gözledim. Evvelce işığı qoluma tutdum. Saat on bire on beş deqiqe qaldığını gösterirdi. Daha sonra, asta şekilde yuvaya yaxınlaşdım. Yuvanın girişini örten “qapı”ya toxunduqda, daha da emin oldum ki, burada kimse yaşayır. Çünki “qapı” rolunu oynayan ağac qol-budaqları, çox seliqeli şekilde biri-birine bağlanmışdı ve kenardan şübhe doğura bilecek heç ne nezere çarpmırdı. Qapını ehmalla götürüb, kenara qoydum. “Fenerin işığı hemin insanın üzüne

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 89 >>