bilersen!

Elave bir kelme söylemeden, otaqdan çıxdım. Qapını örterken, gözucu MirHemide baxdım ve gördüklerim meni az da olsa heyretlendirdi. Belke de gözüme bele görünmüşdü, amma bayaqkı nurlu simadan eser-elamet bele qalmamışdı. Bu anda ağlımdan ancaq bir şey keçirdi: Uzaqlaşmaq… Bu vahimeli evden ve bu qeribe tipden uzaqlaşmaq…

Sebuhi menim deyişen ehvalımı görüb, yolboyu ne baş verdiyini söylemeyimi xahiş etse de, men bu haqda danışmaq istemedim. Fikrimde çox qarışıq düşünceler vardı ve düyünlenen ipler eksine dartılırmış kimi, sanki o düyün de getdikce daha da sıxlaşırdı. Tez bir zamanda eve çatmaq isteyirdim. Vaxt mehdud olduğu üçün, plana uyğun davranmaq lazım gelirdi. Ancaq maneeleri aşmaqda çekeceyim çetinliklerin çoxluğu indiden içimi gemirmeye başlamışdı. “Olanları Elmira xanıma danışsam, çox heyretlenecek” – deye düşündüm, amma maraqlı idi ki, hele dünen bu işle derinden meşğul olmağımın eleyhine olub, menim qonşu kende getmeyime gücle razılaşan anam, bu gün bu mesele ile elaqedar Bakıya yola düşeceyimi eşitse, ne deyecek?!…Heç ne demedi. Çünki men, belke de heyatımda ilk defe anama yalan danışmağa mecbur olmuşdum. Odur ki, ağlıma gelen ilk qrup yoldaşımın adını çekerek, onun meni doğum gününe devet etdiyini deyende, anam heç bir söz söylemeyib, bu xeberi sakitlikle qarşıladı ve men vaxt itirmeden evden ayrılıb, ilk avtobusla Bakıya yola düşdüm. Bütün yolboyu növbeti uğurun izinde olduğumu xeyal ederek, bu günler erzinde baş veren hadiseleri analiz edib, müeyyen bir neticeye gelmeye can atırdım, amma etiraf etmeye mecbur idim ki, bu, hüquq fakültesinin üçüncü kurs telebesi üçün, ilk müsteqil iş kimi o qeder de asan deyildi. Ele ona göre de, her an sehv ede bileceyimi derk edir ve ruhdan düşmemek üçün, Tanrıya dua ederek, meni doğru yoldan çıxarmamasını dileyirdim ve nedense sevincdolu heves hissini daxilen duyaraq, axır-evvel düyünü aça bilecek hemin vasitenin elime keçeceyine qelben inanırdım.

Minare xanımın mene ünvanladığı sualını ise,

<< 1 ... 51 52 [53] 54 55 ... 89 >>