gizletmirdi. Xeyr bu, kosmetik vasitelerin elde etmiş olduğu uğur yox, tebii gözelliye etdiyi kiçik bir yardımın mecmusundan başqa bir şey deyildi…

- Hava da qaralır. Ne soruşacaqdınızsa, tez soruşun! – qız qefilden üzünü çevirdi, ancaq onun birüze vermeye cehd etdiyi bu narahatlıq, çox süni alındı…
- Men ona bacı deyirdim… – Lemanın sesi titreyirdi – Anam da onu çox severdi…

- Mahirenin öldüyüne inanırsınız? – bu sualım axşamın sükutlu qaranlığında kifayet qeder vahimeli seslendi – Sadece fikrinizi deyin…

- Tebii ki… Men eşitmişdim ki, meşede onun meyitinin bir hissesini tapıblar.

- Paltarının bir hissesini… Meyiti hele de tapılmayıb.

- Doğrudan? – qız teeccüblendi – Ola biler. Mene o vaxt kimse ele demişdi.

- Kim?

- Deqiq yadımda deyil, amma ele bir şey eşitmişdim. Her halda anam demiş olar.

- Ananızla onun münasibeti nece idi? Çox yaxın idiler?

- O qeder de yox… Anam daha çox rehmetlik Gülgez xala ile yaxın idi, amma Mahire de ele hemişe onun yanında olardı. – Leman sanki çetinlikle yaddaşını vereqleyirdi – Penah dayı ölenden sonra bu aile sözün esl menasında başını itirdi. Çox çetinlikle dolanırdılar. Ele vaxtlar olurdu ki, evlerinde bir quru çörek bele tapılmırdı. Ümumiyyetle, çox problemli aile idi.

- Anlayıram… Bele bir veziyyetde iki qadının ayaq üste dayana bilmesi çox çetindir.

- Hem de, Gülgez xala xeste idi… O, rehmete gedenden sonra Mahire lap tek qaldı. Mahirin derdi de yazıq arvadın ölümünü bir az tezleşdirdi.

- Mahir kimdir?

- Mahirenin qardaşı. – qız üzüme baxdı – Tanımırdınız?

- Yox…

- Laleni ne vaxt görmüsünüz? – qız gülümseyerek soruşdu – O, anadan olanda Mahire bize zeng etmişdi. Demişdi ki, çox qeşeng uşaqdı.

- Ele dünen görmüşem. Doğrudan da çox qeşengdi…

- Teki, bexti qeşeng olsun! Anasının taleyini yaşamasın.

- Amin! – deyib, bir qeder ara verdim – Mahir de Bakıda yaşayır?

- Deyesen, he… Evvelki işi Bakıda idi, amma indi harada yaşadığını bilmirem. Bedbextçilik ondan da yan

<< 1 ... 58 59 [60] 61 62 ... 89 >>