baxanda qaranlıq fonlu şüşede, Lemanı deyil, sanki menden uzaqlaşarken onun arxasınca baxdığım hemin o sehneni görürdüm. Belke de bu sebebden yolboyu gözüme yuxu getmedi ve men bu menzerenin tesiri altında Bakıda açılan yeni sehifeni bir daha gözden keçirmeye macal tapa bilmedim, lakin şeherden özümle beraber getirdiyim qaranlıq bir meqam da var idi. Belke de yersiz olaraq üzerinde dayandığım ve beynimde vurnuxan bir sual: “Neye göre Leman, meşede Mahirenin meyitinin bir hissesinin tapıldığını zenn etmişdi?!”

Gece saatlarında artıq kendimizde idim. Evimiz geceler nedense gözüme çox kiçik görünürdü. Men bunun sebebini hele de anlaya bilmemişdim. Sanki giriş qapımızın ve heyetimizin ölçüsü de hava qaraldıqca kiçilirdi. Bu mütenasiblik ne üçün öz qeyri-real mövcudluğunu her defe mene isbat etmeyi bacarırdı?! Her gece qapıdan içeri daxil olarken, beynimden külek kimi keçen son fikir de mehz bu olurdu.

Elmira xanımla Muradın yatdığını görüb, sakitce metbexe keçdim ve özüm üçün kiçik bir süfre açdım. Beynim hemin an o qeder yüklü idi ki, heç indi de hemin axşam ne yediyimi xatırlamıram. Ancaq, yemekden sonra, qonaq otağına keçib, buxarının yanındakı qoltuqda eyleşerek çay içmeyim ve gecenin bu vaxtı Sebuhiye zeng etdiyim deqiq yadımdadır. Ehatemde dolanan yorğunluq, yuxunu eynime paltar kimi geydirirdi. Ne ise düşünmeyin bele ehemiyyeti qalmamışdı. Amma otağın sakit qaranlığında, anladığım ve qebul etdiyim bir heqiqet var idi: Sabah her şeye son qoyulacaqdı…

Ele hemin sabah, anamın sesi ile evimize doldu.

- Burada niye yatmısan? – meni oyatdıqdan sonra, yanımdakı qoltuqda eyleşdi – Gece gec geldin?

- He… Siz yatırdınız. – üzerimdeki örtüyü kenara atdım – Oyatmaq istemedim.

- Kaş, oyadaydın, süfreni sene özüm açardım. Metbexi yaman güne salmısan. – anam gülümsedi – Qalx ayağa. Sebuhi gelib. Heyetde seni gözleyir. Deyir gece zeng vurub demisen ki, seher saat onda bizde ol.

Sebuhiye zeng etdiyimi xatırladım, amma onunla ne haqqında danışdığımı,

<< 1 ... 60 61 [62] 63 64 ... 89 >>