gelmediyini görüb, yeniden qayıtdı. Qadının razılığı ile desteyi burdum. Qapı açıq idi. İki-üç defe Faiqi sesledim, amma cavab gelmedi.

- Darvazanın az önce siz açdığınız ceftesini, çölden bağlamaq da olurmu? – Minare xanımdan sakit sesle soruşdum.

- Tebii ki, yox. – o, eminlikle cavab verdi.

- Demek, evde kimse var. – içeri daxil oldum – Bu deqiqdir. Belke bir hadise baş verib?!

Otaqları ehtiyatla gezdim, hamam otağına, çarpayıların eks tereflerine qeder baxdım. Bu an, “Göresen, ele dehlizdece ev sahibi ile rastlaşsam, ne deyeceyem?!” – deye, beynimden meni heyacanlandıran bir fikir keçdi, lakin menzilin kimsesiz olduğu öz tesdiqini tapdı.

- Heç kim yoxdur… – evden çıxaraq, qapını arxamca bağladım – Çox maraqlıdır. Evde mütleq kimse olmalı idi.

- Bir deqiqe… – qadın bir neçe an üzüme baxandan sonra qefilden dedi – Yeqin ki, o…

Minare xanım sözünü tamamlamadan, evin sağ hissesine keçerek onun arxasına teref süretle addımlamağa başladı. Men ise qadının ardınca gedirdim. O, evin arxasındakı yarıtikilinin taxta qapısını açıb, içeri keçende, men hele oraya tam yaxınlaşa bilmemişdim. Heyetdeki ölüm sükutu ayaq seslerimi bele eşitmeyime imkan verirdi. Ele bil ağaclardakı quşlar da bir neçe saniyelik susmuş, sessizlik özü ise, az sonra ne ise dehşetli bir seda eşideceyini duyub, qulaqlarını boşluğa şeklemişdi. Sanki ne ise bir hadise baş verecekdi, çünki etrafdakı qeyri-real gerginliyin son hedde çatması da, açıq-aydın hiss olunurdu. Ele bu vaxt qefilden, Minare xanım yarıtikilinin içerisinde delicesine qışqırdı…

Polisler gelenedek, men hadise yerinden uzaqlaşmağı bacardım, çünki ifademde her şeyi detalları ile qeyd edeceyimin zeruretini anladığımdan, elave bir problem yaşanmasını istemirdim. Sebuhinin maşınına eyleşerken, heyetde Minare xanımın bir cavan qızla söhbet etdiyini gördüm ve biz oradan ayrıldıq. Minare xanım çox keçmeden eve qayıdanda, biz artıq T. kendinde onun menzilinin qarşısında idik. Qadın taksinin pulunu verdikden sonra ağır

<< 1 ... 64 65 [66] 67 68 ... 89 >>