Menası nedir ki?! Onsuz da ne vaxtsa bu eve qayıtmalıyam…

- Heç olmasa bu gece bizde qalın.

- Ehtiyac yoxdur! – Minare xanım gülümseyerek, elini mene uzatdı – Alnımıza ne yazılıbsa, o da olacaq…

İnanmıram ki, ne vaxtsa kimse menim kimi hevesinin ve isteyinin nece öldüyünü bu qeder daxilen hiss etmiş olub. Qadının son sözlerine cavab tapmamağımın derinliyinde idi bu sebeb… Ne edeceyimi bilmeden, asta addımlarla qapıdan çıxanda, bir daha çevrilib arxaya baxdım. Minare xanım artıq, heyetde deyildi. Avtomobile eyleşende, Sebuhi her şeyi anlayıbmış kimi ne baş verdiyini soruşmadan müherriki işe saldı, amma men elimi sükana qoyub, deyeceklerimi bitirmeden maşını yerinden terpetmemesini istedim.

- Alınmadı, qardaş… – meyus halda dedim – Alınmadı! Elimden geleni etdim, amma vaxt azlığı imkan vermedi. Axı, neye göre ilk oyunumdaca meğlub olmalı idim?! Men her şeyi doğru etdim, lazım ola bilecek şexslerle görüşdüm, amma ipucu elime keçmedi. Belke de keçdi, sadece tecrübesizliyim gözlerimi bağladı. İnanırsan, o qeder emin idim ki… Meşede o sığınacağı tapanda, MirHemidle tanış olanda, Bakıya yola düşende… Ancaq alınmadı. Men kömeksiz bir qadını qoruya bilmedim. Çünki gücsüzem. Çox gücsüzem…

- Bele danışma… – Sebuhi elini çiynime qoydu – Ele esas men şahidem ki, sen uğur qazanmaq üçün neler etdin. Sadece, özün dediyin kimi vaxt çatmadı.

- Bu işi yene davam etdire bilerem, amma Minare xanıma söz vermişdim. Bu gün yekun neticenin ne olduğunu deyecekdim. Ele mene de en çox tesir eden budur. Sözümü tuta bilmedim… – deyib, elimi sükandan çekdim – Ne ise, qardaş… Sür, gedek… Alınmadı!

- O qadın kimdir? – Sebuhi başı ile işare etdi.

- Kim? – çevrilib baxdım – Nedir ki?

- Bayaqdan bize baxır…

- Minare xanımgilin qonşusudur…

- Tanıyırsan?

- He, onunla da söhbet etmek istemişdim, amma razı olmamışdı.

- O, bize niye ele baxır? – dostum maraqlandı – Belke sene deyeceyi var?

Sebuhiye cavab vermeden, maşından düşdüm. Ziver xala çöl qapısının

<< 1 ... 66 67 [68] 69 70 ... 89 >>