kandarında dayanıb, gözlerini mene zillemişdi. Asta addımlarla qadına doğru yaxınlaşdım.

- Salam, Ziver xala… – acıqlı ses tonu ile dedim – Necesiniz?

Qadın nedense, üzbeüz geldiyimizden beri mene teref baxmırdı.

- Bilirem, menimle danışmaq istemirsiniz. – özümü sığortaladım – Sadece dostum, bayaqdan bize baxdığınızı dedi. Fikirleşdim ki, belke mene demek istediyiniz bir söz var…

Ziver xala üzüme baxdı, bir qeder gözledi, dinmedi ve ele bil bir anda isteyinden vaz keçdi. Sanki o, tereddüd içerisinde ne ise demek isteyirdi, lakin bacarmırdı. Qadın bir daha mene baxdı, sonra yene üzünü çevirdi. Nehayet, üçüncü cehdde men onun simasında müeyyen qeder qetilik olduğunu hiss etdim.

- O, exlaqsız qadın deyildi… – Ziver xala qefilden asta sesle dedi…

- Kim? – qaşlarımı çatıb, eyni ses tonu ile soruşdum.

- Gel içeri, oğlum…

Heyete daxil olarken, keçen gün onun meni buradan nece qovduğu gözümün önüne geldi. Kiçik qız yene heyetde idi ve bu defe qumla oynayırdı. Deyesen, palçıqdan gelincik düzeldirdi, amma meni gören kimi bir anda ayağa qalxıb, çirkli ellerini donunun eteyine sildi. Qadın ise, ilk görüşümüzde etdiyi kimi, bu defe de evin kenarındakı plastik stullardan ikisini götürüb, mene teref addımladı. Yaxınlaşıb, onların her ikisini qadının elinden aldım ve Ziver xalanın isteyi ile stulları tut ağacının altına qoydum.

- O gün deyesen, çox xetrine deydim… – qarşımda eyleşen kimi, qadın günahını boynuna aldı – Yaşlanmışam, ay oğul… Ele bil, uşaq kimi olmuşam. Adi şeyler bele ele hemin an, meni hövseleden çıxarır, fikrimi doğru şekilde çatdırmağı bacarmıram. Herden mene ele gelir ki, bu balaca qız, – deyib, nevesine işare etdi – düzgün qerar vermekde, menden daha bacarıqlıdır. Ona göre de, eger seninle çox kobud davranmışdımsa, meni bağışla, oğlum…

- Üzr istemek lazım deyil. – qadın bu defe gözüme çox nurlu görünürdü – Hem de siz menden böyüksünüz. Sehv etseniz bele, üzr istemeyin.

- Mahire yaşayır? – Ziver xala qefilden pıçıldadı.

-

<< 1 ... 67 68 [69] 70 71 ... 89 >>