Bilmirem. – eyni terzde cavab verdim – Daha doğrusu, öyrenmeye imkan olmadı. Yardım etmek iqtidarında olan insanlar, nedense boyun qaçırdılar.

- Bilirem, meni nezerde tutursan, – hemsöhbetim, ne demek istediyimi anladı – amma inan ki, sen gedenden, menim gözüme yuxu getmir. Senin sonuncu sözlerini yadımdan çıxara bilmirem. Mene dedin ki, “…En yaxın qonşunuza növbeti defe olsa bele yardım etmek istemirsiniz.” – o, derinden ah çekib, bir neçe saniye susdu – Eslinde men heç birinci defe de ona yardım ede bilmemişdim. İfademde her şeyi olduğu kimi yazmamışdım. Mahirenin öldüyü tesdiqlenenden beri, vicdan ezabı meni az qala deli edir. Ona göre, seni gören kimi eseblerime hakim ola bilmedim. Öz sehvimi xatırladım. Günahı öz üzerimden atmaq isteyerek, rahatlanmaq istedim, amma alınmadı. Zamanında her şeyi danışsaydım, belke de Mahireni xilas ede bilerdim.

- Bu gün, vaxtında demediklerinizi mene danışacaqsınız?

- He… – qadın qeti şekilde dedi – Men bu meseleni unutmağa cehd gösterirdim, amma qefilden sen qarşıma çıxdın ve Mahirenin sağ ola bileceyini dedin. Çox düşündüm. Nehayet, qerar verdim ki, sene her şeyi danışacam.

- Buyurun, eşidirem…

- Amma bu haqda danışmaq… – o, cümlesini tamamlaya bilmedi – Ne ise… – qadın kövrelmişdi – Mahire çox yaxşı qız idi, oğlum… Belke de bunu demeyim doğru olmaz, amma men onu öz doğma qızımdan da çox isteyirdim. Tez-tez bize gelerdi, ev işlerimde qolumdan tutardı… Bir ara berk xestelenmişdim. Çarpayımın başında qızımın evezine Mahire dayanmışdı. Bunu heç vaxt unuda bilmerem.

- Bes, neye göre Mahire itende ona yardım etmek istemediniz?

- Bacarmadım. – Ziver xala üzüme baxdı – Düşündüm ki, birden bildiklerim doğru olmaz, sehv anlayaram ve bir gün qız tapılar, gelib qarşımda dayanar, mene sual verer ki, “Ziver xala, niye meseleni deqiq bilmediyin halda, haqqımda ele sözler danışdın?” Men ona ne cavab vererdim?! Bu sualı eşitmemek üçün, sirrimi özümde saxladım, amma Mahire tapılmadı. İndi ise sen deyirsen ki, o, sağ ola

<< 1 ... 68 69 [70] 71 72 ... 89 >>