pozdu – Mahireye inansam da, bir gün onu izledim, ancaq heç bir şey gözüme deymedi. Qızın doğrudan da günahsız olduğunu görende, özümü çox danladım, amma hemin gece… – qadın elleri ile üzünü örtdü – Gece tesadüfen heyete çıxdım. Saat on ikini keçmişdi. Asqıdakı paltarları götürecekdim. Orada dayanmışdım… – o, eli ile işare etdi – Hemin yerden, Nerimangilin evinin hendeverini asanlıqla görmek olur. Ele bu vaxt evlerinin arxasında qaraltı gördüm ve heyetimizin o biri terefine keçdim. O vaxt orada hasara söykenmiş nerdivanımız var idi. Her şeyi daha da rahat görmek istedim. Getdim, ehtiyatla nerdivana çıxdım, baxdım…

- Ve her şeyi gördünüz…

- He, gördüm. Amma kaş ki, heç baxmayaydım, kaş ki, görmez olaydım… – Ziver xala teessüfünü gizlede bilmedi ve özünde güc toplayaraq asta sesle pıçıldadı – Mahire evin arxasında bir neferle söhbet edirdi…
Bu xeberle ölmüş ümidlerime sanki yeni bir nefes geldi, çünki hemsöhbetim meni, bu oyunda iştirak eden, real mövcudluğu heç kese belli olmayan bir neferin varlığından agah etmişdi. Ziver xalanın o gece hemin şexsi üzden göre bilmesi ise, belke de bu bağlı qıfıla açar ola bilecek yegane fakt idi.

- Sonralar hemin şexsi kendinizde gördünüzmü? – hemin gece baş verenleri sonuna qeder dinledikden sonra, maraqla soruşdum.

- He, gördüm. – qadın meni daha da sevindirdi – Neriman ele fikirleşirdi ki, Mahire o görüşdüyü insanla qaçıb. Doğrusu, men de evveller o fikirde idim, amma bir gün o oğlanı kendde gördüm.

- Harada? Nece?

- Behram kişinin heyetinde… – Ziver xala eminlikle dedi – Men Behramın dükanına getmişdim. O oğlanı gören kimi tanıdım. Fehle idi… Hetta bir gün onunla söhbet de etdim.

- Ne danışdınız?

- O, üç gün Behramın evini temir etdi. Men de, bilerekden her gün dükana gedirdim. Axırda yanıma çağırdım. Ümumi işinden danışdıq. Guya men de evimi temir etdirmek isteyirdim. Axı o, menim onu tanıdığımı bilmirdi. Geldi yanıma, söhbet etdik. Kekeleyerek danışdığından, onu ele de yaxşı başa düşmek olmurdu, amma

<< 1 ... 70 71 [72] 73 74 ... 89 >>