yatmışdı.

- Bu da son… – Minare xanım masanın arxasında eyleşdi – Her şey bitdi, elemi?

- Deqiq demek olmur. – hemsöhbetimi ümidlendirmedim – Olanları sabah size etraflı şekilde danışacam.

- Nece? – qadın maraqla soruşdu – Siz meseleni hell etmisiniz?

- Beli, men artıq, qatilin kim olduğunu bilirem.

- Kimdir? – Minare xanım heyecanla soruşdu – Xahiş edirem, indi deyin.

- İsrar etmeyin! Deye bilmerem…

- Xahiş edirem, Nicat bey… – qadın ağlamsındı – Sadece adını deyin, kifayetdir.

- İnanın ki, demeyi çox isterdim, amma telesmek lazım deyil.

- Yaxşı, onda birce bunu deyin. – o, boğazını arıtladı – Meni bir tehlüke gözleyir?

- Teessüf ki, bunu da indiden deye bilmeyecem. İnşallah, qismet olsa, sabah her şeyden teferrüatı ile agah olacaqsınız.

Qadın çetinlikle de olsa, israrından daşındı, amma men, üzbeüz eyleşdiyimiz zaman, onun küskün gözlerinde bir teşekkür, bir minnetdarlıq olduğunu asanlıqla oxuya bilirdim. O, gecenin bu saatlarında evde tek qalsa, belke de ağlını itire bilerdi. Ancaq yene de teklifimin onu ne qeder narahat etdiyini gizlede bilmedi.

- Bu gece sizde qala bileremmi? – özümde güc taparaq, sualı çetinlikle qadına ünvanladım.

- Tebii ki. – Minare xanım bir xeyli cavab vermeye tereddüd etse de, nehayet razılaşdı – Sağ olun ki, bele bir vaxtda meni tek qoymursunuz… – o, bu an göz yaşlarını saxlaya bilmedi – Çox qorxuram, Nicat bey. Heddinden artıq, çox…

Onu başa düşmekde heç de çetinlik çekmirdim. Bu gece, mehz iki il dalbadal ölüm seheri ile açılmış bir gece idi. “İlahi, belke menim ferziyyem öz tesdiqini tapmadı ve men kömeksiz qadını qoruya bilmedim?!” – deye, özüm-özüme sual ünvanladıqda, cavab tapmağa gücüm çatmadı.

- Qorxmayın, Minare xanım! – deyib, ona teskinlik vermeye çalışdım – Gedin, heç ne olmayıbmış ve eyni zamanda heç ne olmayacaqmış kimi, rahat yatın. Men bütün gece dehlizde oyaq olacağam, arxayın olun!

Qadın sözlerimin tesiri altında, bir qeder üreklenerek mene teşekkür edib, yataq otağına

<< 1 ... 73 74 [75] 76 77 ... 89 >>