Yazar:GÜNEL
Möcüzeli Talehim
32-ci bölüm
Ayan dünen geceden beri otağından çıxmırdı.Anar bir neçe defe onu seslesede özünü eşitmezliye vurmuşdu. Onu Gülşenle birlikde semimi terzde gördükden sonra hele de özüne gele bilmirdi..Anar özünü ehv etdirmek üçün seher yemeyini hazırlayıb onu gözlesede hele de enmediyini görerek iri addımlarla otağına teref qalxır.Ayanın inadcıl olduğunu bilse de onu yola getirmeyi ağlına qoymuşdu..Bir neçe defe qapını döysede Ayan hay vermirdi.Sonda Anar sebri tükenmişcesine asta sesle dillenmişdi"Ayan, dünenden beri bir şey yememisen. Padnusda yemek getirmişem sene, qapının ağzına qoyuram götürersen"
Ayan uzaqlaşan addım seslerini eşiden kimi sevincle qaçaraq celd qapını açırm.Dünenden beri ac olduğundan bu xeber onu xeyli sevindirmişdi. Her zaman beleydi, inadcıllığı ve qüruru üzünden başına gelmeyen qalmırdı..Ancaq onun xasiyyetine Anar beled idi,onu otaqdan nece çıxardacağını bildiyi üçün yalan işletmişdi.Qapının küncünde gizlenib onun çıxmasını gözleyirdi.Ayan üzündeki memmuniyyet hissiyle qapını açıb yemek götürmeyi planlasada qefilden Anarın qarşısına çıxmasıyla hem irkilmiş, hem de ona oyun oynadığını anlayıb qezeblenmişdi..Celd içeri girib qapını kilidlemek istese bele Anar bir hemleyle onu özüne teref dartıb bu isteyini üreyinde qoyur. İsti nefesini boynuna teref vererek istek dolu sesle pıçıldayır"Şş, hara bele balacam? "
Ayan onun en adi sözünden bele tesirlenirdi, bu adam sanki onun ruhunu teslim almışdı..Ancaq qüruru ve ağlı ona bu hisslere qarşılıq vermeyi qeti şekilde qadağan edirdi..Onun iri qolları arasından çıxaraq qaşlarını çatıb geriye çevrilir.Aralarında çox az bir mesafe qalmışdı art...Onun mesum, saf üzü, derin ve qezebli baxışları Anarın ağlını başından alırdı.
Anar"Bele baxmağa davam etsen heç de yaxşı olmayacaq"
Ayan"N-ne? "
Anar"Heç..Elini ver,gedirik nahar etmeye"
Ayan"Men heç hara getmirem"
Anar "ele olsun, bunu mene sen mecbur etdin"
Ayan anlamamış terzde onun üzüne baxırdı ki,aniden havalanan

[1] 2 3 ... 6 >>