Mektubuma, edebiyatın son derece kalıplaşmış
kelimeleri olan nasılsın iyi misin? gibi klasikleşmiş
sözcüklerle değil de; seni sevdiğimi seni çok çok
özlediğimi söyleyerek başlamak istiyorum.
Bir insanın yaşayacağı en zor duyguları yaşıyorum
belki de…
Sana karşı duymuş olduğum özlem, uzun zamandır
rüyalarımı süsleyecek kadar güzel olmasına
rağmen en büyük eksikliği içime yediremedim.
Bazen düşünüyorum da; her şey eskisi gibi olur mu
diye? Ama bazen de bunun çok zor olabileceği
düşünüyorum.Çaresiz, çok rahatsız bir hastanın
beklediği küçücük bir ümit vardır ya, benim
ümidimde belki o kadar ama bu ümit benim
yüzümde en azından bir tebessüm bırakabiliyor.
Aklıma her geldiğinde özellikle geceler.Sabaha
kadar düşünüyorum.Her şey nasıl olmalıydı diye
kendi kendime.En azından böyle olmamalıydı
bence.
Aslında sen de haklıydın. Sonsuz bir türlü sabah
olmayan gecelerde sana hak verdi zaten. Ne
yapacağımı bilmediğim, yapa-yalnız geçirdiğim,
bir türlü kimseye açılıp söyleyemediğim çaresizlik
içinde akan bu göz yaşlarım senin içindi.
Seninle ilk tanıştığım günler, seninle sohbet
etmek için can atardım. Her an aklımdaydın. Tek
düşündüğüm kişi sendin. İçimde bir korku
olmasına rağmen. Bu da ayrılıktı. Okulda evde
dışar da aklım hep sendeydi. Bu da bana mutluluk
veriyordu ne yapabilirdim ki. Hala bu kadar uzun
zaman geçmesine rağmen sana ait hiç bir şeyi
unutmadım. Unutamadım. Hatırlar mısın? Bir kez
sen de bana unut diye akıl vermiştin. Unutmanın
bu kadar zor olabileceğini öğrendim. Unutmak
kelimesini o kadar çok özlemişim ki keşke
unutabilsem o kadar çok denedim ki. Seni
hatırlatacak bir şey karşıma çıkıyor yine. Yalnız
kaldığım zaman bir tek şey düşünüyorum. Ne
olabilir ki… Bu duygunun nasıl bir şey olduğunu
tahmin bile edemezsin.
Belki de ilk defa böyle duygular içindeyim. Kendimi
çok yalnız hissediyorum. Hayatımda ilk defa bu
kadar derin duygular içinden hareket ederek
birisine açılıyorum. Bunun zor yanı da
duygularımı paylaştığım

[1] 2 >>