gücle onun agzına taxınlan süni nefes aparatını çıxardır.
Akim. Qardaş
Rövşen. (Gücle danışaraq ) sakit danış
Akim. Qardaş sen yaxşısan
Rövşen. He yaxşıyam narahat olma
Akim. Qardaş uşaqlara xeber verim
Rövşen. Dayan
Akim dayanır.
Rövşen. Hele yeri deyil. Sakitce mene qulaq as
Akim. Buyur
Rövşen. Birazdan hekim çöle çıxıb menim öldüyümü deyecek her kese sende hekim kimi bu yalana davam edeceksen
Akim. Anlamadım
Rövşen. Akim men ölmek üçün burdayam meni öıdürmek isteyenlerin planıyla yeni. İndi sen ve men onlara qarşı plana davam edeceyik onları menim ölümüme inandırıb olnarı qazdıqları quyuya salacayıq
Akim. Bes uşaqlar
Rövşen. ( gücle danışır agrılar ve nefes yavaş yavaş azalır oda buna regmen danışır) dedim axı onları inandırmalıyıq ölümüme ona görede bir müddet heç kim sen ve hekim xaric bir Allah bendesi menim yaşadıgımı bilmeyecek
Akim. Başa düşdüm qardaş
Yarım saat sonra.
Hekim şöbeden çıxır ve ardından bütün gözler hekime dikilir.
Ve sonda bu cümle.
Hekim. Başınız sag olsun.
Xestexana da her kes bir birne qarşır. Kimisi aglayır kimisi xestexananın eşyaların sındırıb dagıdır kimiside üsyan edir.
Akimse sakit terzde sadece bu menzereni izleyir.
Bir neçe saat sonra. Rövşenin cenazesi hesab edilen içerisinde (xalça kiçik döşek ce ) Rövşen olmayan tabut Moskva dan vetene yola salınır...
Sabah saat 6 olardı.
Rövşen gücle yuxudan oyanır ve teeccüblenir. Teeccüblenmesine sebebse Nezrinin başı üzerinde dayanaraq onu izlemesiydi.
Rövşen aniden Nezrini özüne teref çekerek qucaqlayır.
Rövşen. Ne olub bele meni izleyirsen?
Nezrin. Ne bilim helede inana bilmirem.
Rövşen. Neye?
Nezrin. Senin burda olmagına
Zehra hemişe atam gelecek deyirdi bir neçe gün önceden sonra Yusifde onun kimi düşünmeye başlamışdı amma men inanmırdım. Nece inana bilerdim axı? cenazeni görmüşdüm ve hardan bileydimki o boş tabut idi.
He boş tabut.
Ne boş tabut? Men indi boş tabuta göre aglayıb üzülmüşem
Rövşen Nezrinin sözüne gülür.
Rövşen. He teessüf ki boş tabuta

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 11 >>