bu küçeden o küçeye, bu dalandan o dalana apardı ki, lap elden düşdüm. Özü de ele forslanırdı, guya men bunun evinin qulluqçusuyam, ona göre arxasınca qaçıram. Ele ki adam çox olan yere çatırdıq ve men qıy-qışqırıq salmaq isteyirdim, ses tonunu deyişib mehribanlıqla dillenirdi:

 

– Yaxşı, yaxşı, bildim.

 

Men de ele bilirdim ki, xelvet bir yere keçen kimi pulu çıxarıb mene vermek fikrindedir. Bele hallar çox olmuşdu. Mene deyirdiler ki, gözle, xelvet bir yer tapaq. Sonra bir dalana, ya kandara çekilib köyneklerini yuxarı qaldırır, menim qığılcım saçan gözlerim önünde corablarının boğazından, ya alt paltarlarının büzmesinden ezik pullar çıxarıb mene verirdiler. Amma bu defe yanılmışdım. İt qızı meni dolayırdı, her hoqqadan çıxırdı ki, camaatın yanında onu biabır elemeyim. Xelvet yere çatanda yerden daş götürüb arxamca atırdı. Daşların 2-3 denesi lap qulağımın dibinden keçmişdi.

 

Axır ki, onu teleye saldım. Alış-veriş sıralarının birinde başladım hay-küy salmağa, qışqırmağa. Bütün dükançıları, yoldan keçenleri yığdım başıma. Arvad çox pis ilişmişdi. Pulu çantasından çıxarıb üzüme çırpdı, ağzını eye-eye dedi:

 

- Al, itaparan olsun!

 

Pulu götürüb yola düşdüm. Bir neçe küçe gedenden sonra gördüm süretle arxamca gelir. Pulu vermeyine peşman olmuşdu. Ele bilirdi ki, menim özüme iki tümen verib pulunu geri ala biler. Zemanenin en hiyleger adamlarından biriymiş. Kaş onda menim yanımda olaydın ve onun hemin xelvet küçede nece yaxşı ve mehriban davrandığını öz gözlerinle göreydin!

 

Hemin gün seher qar yağmağa başlamışdı, özü de nece qar! Kaş orda olaydın ve onun yağmağına tamaşa edeydin! Qar evvel küçe ve xiyabanları basdı, sonra ele bil “elini uzadıb” her şeyin üstünü örtdü, evler, yollar, ağaclar ağappaq oldu. Qar! Qar! Qar! Kaş göreydin qar üstüne qar nece yağır, üst-üste nece qalanırdı! Qar dönüb yekeper, bedheybet bir adama çevrilir, guya ellerini havaya qaldırırdı; qar dönüb olurdu bir ağac ve kiçik ağ quşlar gelib onun

<< 1 2 [3] 4 5 ... 9 >>