gelmiş soyuq idi, ya başqa nese. Evvel ele fikirleşmişdim ki, meni borcunu qaytarmaq üçün evine aparır. Xam xeyallara dalmışdım. Yene zeher tuluğuna döndüm. Soyuqdan ayaqlarım sözüme baxmır, az qalırdı qulaqlarım qopub düşsün. Ustamın “ay fersiz, elinden çıxartdın he?” demeyi yadıma düşdü. Başladım qışqır-bağır salmağa. Qadın çaşıb qalmışdı:

 

– Ay insafsız, eger yoxdursa, axı hardan alıb verim?! Camaatın yanında meni biabır etmek isteyirsen? Yaxşı, qışqırma, sabah bir yerden tapıb getirerem. Vallah, getirecem.

 

Yene celd yeriyib uzaqlaşmaq istedi. Çadrasının bir terefinden yapışdım. Ayaqlarım, qulaqlarım donurdu. Qulağımda “ay fersiz, elinden çıxartdın he?” cümlesi cingildeyirdi. Meni ağlamaq tutmuşdu.

 

Sesimi xeyli qaldırmışdım.

 

Camaat başımıza yığışanda qadının çöhresi meyit rengi almışdı. Adamlar menim halıma yanırdılar:

 

– Ay uşaq, ne olub? Niye ağlayırsan?

 

Sesimi bir az da qaldırdım, qışqırığm bütün küçeni bürümüşdü. Sonra, bilmirem, ne dedimse, qadın menim üstüme yeridi ve boş eli ile meni vurmağa başladı. Başıma ele vurdu ki, emelli-başlı ağrı hiss eledim. Gözüm yaşla doldu. İnsafsız çox möhkem vururdu, eli de yaman ağır idi. Meni o vaxta kimi heç kes, hetta atam ele vurmamışdı. Yanaqlarımdan yaş süzülürdü. Etrafdan sesler ucalmağa başladı:

 

– Ay qız, niye vurursan uşağı?!

 

– Senin ne haqqın var onu vurmağa?! Uşaq görmüsen onu?

 

Qadının davranışından heyrete düşmüşdüm. İş heç vaxt bu hedde çatmazdı. Adeten, camaat yığışan kimi mesele hell olurdu. Amma indi beyaz çöhreli bu qadın göz qabağındaca meni döyürdü. Eger camaat onun elinden almasaydı, şikest edecekdi meni. Mat qalmışdım. Ne özü merekeni terk edib gedirdi, ne de başqaları kimi necese menim könlümü almağa çalışırdı... Ele hey vururdu. Sanki ne etdiyini özü de bilmirdi. Küçede qoltuğunda boğça, qarın içinde dayanmışdı. Camaat bizi dövreye almışdı. Men tamam özümü itirmişdim. Ona hem acıqlıydım, hem de yazığım gelirdi. Kaş evvelden

<< 1 ... 6 7 [8] 9 >>