Gözünü mavi ve saf semadan ayırıb bir az bu şehere bax. Küleklerin şeherine bax. Bax ki, anlayasan heyatı. Bax ki, göresen adeleti. Bezen baxanda görmürsen, amma sen yene de bax. El-ele tutuşub etrafa sevgi saçan sevgililere bax. Meqsedsiz olaraq yere tullanan o saqqızxları qaşıya-qaşıya çıxardan emilere, xalalara bax. Bir de onlardan uzaq duran "elit” Bakı sakinlerine... Bax, bax bu gün denize. Qaradır, bozdur. Mavini eline alıb qara. Yağış yağırdı. Deniz de hirslendi, qaşqabaqlı piyadalar da. Çıxartdılar heresi bir rengde olan çetirleri, incitdiler yağış damlalarını... Bu şehere bir bax. Palçıqlı yollar üzerinde güller, çiçekler bitib indi. Her kes ona heyrandır, her kes ona tapınır. Bu şeher bir ilahi, bir tanrı...Bes, bes 0 4 fesili bu tozlu şeherde birlikde keçiren insanlar? Piyadalar, işçiler, işsizler, telebeler... Bax bu şehere Tapa bildinmi edaleti? Tapa bildinmi gerçekleri? Tapa bildinmi, kiçik bir mehlede toplaşan üzeri kirli, ürekleri temiz insanları? Bu qeder sadedirmi bir şehere aşiq olmaq, onu sevmek? Bu qeder sadedirmi bir şeheri mükemmel görmek? Külekler şeherini, külekler mekanını sevmek asandırmı? Sadedirse, niye en zeif külekde insanlar evlerine qaçır, en kiçik bir yağmur damlasında çetirlerini açırlar? Bu şehere bir bax..