Her günü zeher
olmuşdu Ayanın. O hetta neçe defe özüne qesd
etmek bele istemişdi. Amma yalnız ve yalnız
ümidi onu yaşamağa vadar edirdi. Qapı
çalındı. Seher tezden Ayan qalxıb qapını
açdı. Bu onun refiqesi idi.
-Niye gelmisen yene onun başqasını sevdiyini
demeye?!
-Ayan meni dinlemelisen! Meni dinlemesen de heç
olmasa bu zerfi oxu.
Ayan zerfi alıb oxumağa başladı.
Salam menim ezizim Ayan. Teeccüblenme bu
menem Nihat. Bağışla meni. Men seni bu 3 ayda
çox hirslendirdim. Senin xetrine bele deydim. Men
istemirdim sen menim nece ezab çekdiyimi görüb
üzülesen. Menim axırıncı müayinem pis
çıxdı. Menim başımda ki ağrıları
xatırlayırsan. Onlar mende xerçeng
xesteliyinin elameti imiş. Meni bağışla
sevgilim. Men senin üzülmeni istemirdim amma
men sağalacağıma ümid edirdim. Bu gün
oktyabr ayının 5-dir. Yeqin ki, sen bu mektubu
oxuyanda men artıq heyatda olmayacağam.
Amma her halda zerfin içindeki açarları götür. O
hemin o ağ evin açarlarıdır. Orada restoran
açarsan. Bir de yadından çıxmasın ki, sen
yaşamalısan. Men seninle olacağam. Elvida
meleyim.
Mektubu oxuyacaq Ayan sanki yuxudan ayıldı.
Ola bilmez deye qışqırmağa başladı. Ayan
refiqesinin bu sözlerine inanmayaraq men
Nihatın yanına gedirem dedi. Refiqesi ise
cavabında Ayan, o artıq heyatda yoxdur, onun
ailesine de xeber ver!!!
Belece iller keçdi. İndi deniz kenarındakı, ağ
evde tamam başqa bir sevinc var. Bu gün Ayan
uşaq evinden götürdüyü oğlu Nihatın ad
gününü qeyd edir. Tez-tez denize teref gedib öz
özüne nese danışır ve sanki o başını
kiminse çiynine qoyur. Bilmek olmaz dünya
qeribedir. Belke de o Nihatla birgedir

<< 1 2 [3]