Onlar universitetde teşkil edilmiş eylenceli bir gecede tanış olmuşdular. Party başa çatan kimi qızı qehve içmeye devet etdi ve qız razı oldu. Küçeye çıxıb yaxınlıqdakı kafede eyleşdiler. Oğlan o qeder heyecanlı idi ki, üreyinin döyüntüsünden ağzını açıb danışa bilmirdi. Bu veziyyet artıq qızı da narahat etmeye başlamışdı ve ele “men artıq gedim” demek isteyirdi ki, deliqanlı ofisiantı çağırdı. “Mene duz getire bilersinizmi? – deye dillendi, – qehveye qatmaq üçün...” Ofisiant ve qız çaşqın-çaşqın oğlana baxdılar. Oğlan utandığından qıpqırmızı olsa da, ofisiantın getirdiyi duzu qehveye tökerek qarışdırmağa başladı. Qız özünü saxlaya bilmedi: “Eceb zövqünüz var”. “Eledir, – deye oğlan danışmağa başladı, – uşaqlıq illerim deniz kenarında keçib. Demek olar, bütün günü denizde oynayırdım. Denizin duzlu suyu artıq damağımın dadına çevrilmişdi. Ağzımda hele de denizin duzlu suyunun dadı qalıb. Ele qehveni de o vaxtdan duzla içmeye öyreşmişem. O duzlu dadı ağzımda hiss edende uşaqlıq illerim, deniz kenarındakı evimiz ve xoşbext aile heyatımız yadıma düşür. Anamla atam hele de o evde yaşayırlar. Her zaman onlar üçün darıxıram...”

Oğlan xatirelerini danışarken gözleri dolmuşdu.Onun danışdıqları qızı da yaman kövreltmişdi. Bu qeder semimi söhbet eden, evine ve ailesine çox bağlı olan bir adam öz arvad-uşağını da seven, quracağı aileye sadiq qalan birisi olmalı idi. Bundan sonra da bir-birileri ile görüşmeye davam etdiler ve bir-neçe ay sonra evlendiler. Ömürlerinin sonuna kimi xoşbext ve mehriban bir aile heyatı yaşadılar. Heyat yoldaşı hemişe eri üçün qehve getirende içine bir qaşıq duz atırdı. Çünki onun bele xoşladığını bilirdi.

Qırx il sonra hemin adam dünyasını deyişdi. Xanımı üçün üstünde “men ölenden sonra oxuyarsan” yazılmış bir mektub qoymuşdu. Mektubda bunlar yazılmışdı: “Canım menim, yalvarıram meni bağışla. Bütün heyatımızı bir yalanın üzerinde qurduğumuza göre meni bağışla. Tanışlığımız boyu seni yalnız birce defe aldatmışam. O da ki, duzlu qehvede!..

[1] 2 >>