Seninle ilk defe görüşende o qeder heyecanlı idim ki, qend demek isteyende ağzımdan “duz” sözü çıxdı. Senin baxışlarından utandım ve sehvimi düzelde bilmedim, düzeltmedim. Bu yalanın bizi ömürlük bir-birimize bağlayacağını heç ağlıma bele getirmirdim. Defelerle sene esl heqiqeti demek istemişem, amma hemişe seni itirmekden qorxduğum üçün bu sirri qelbimin derinliklerinde gizletmişem. İndi artıq ölürem ve qorxsam da, qorxmasam da seni itirirem. Heqiqet mehz beledir... Menim heç vaxt duzlu qehveden xoşum gelmeyib. Onları qatışdıranda çox ecaib bir dad alınır. Amma seni tanıyandan beri bu ecaib içkini içmeye mehkum olmuşam. Ve heç vaxt buna peşiman olmamışam. Seninle birlikde olmaq menim üçün en böyük xoşbextlik idi ve men bu xoşbextliyi sene borcluyam. Yeniden doğulsam ve her şeyi yeniden yaşamaq imkanım olsa, yene de ömür boyu seninle birlikde olmağı seçerdim... Hetta o heyatda da daim duzlu qehve içmeye tehkim olunsam bele!” Yaşlı qadının göz yaşları elindeki mektubu suya qerq etmişdi... Daha sonralar bir defe erinden söhbet düşende qonşulardan biri qadından duzlu qehvenin nece olduğunu soruşmuşdu. Yene de göz yaşlarını saxlaya bilmeyen derdli, sedaqetli qadın: “Dille deyilmeyecek qeder çox şirin...” – deye cavab vermişdi.

<< 1 [2]