5 Oktyabr: Bu gün var edildim. Buradayam. Varım. Müdhiş bir duyğu bu. Var olduğumu hele anam ve atam bilmir.
Bir alma tumundan bele kiçiyem. Amma ne de olsa, men menem. Varım ya! Bu mene bes eder. Hele bedenim qeyri müeyyendi, üzüm yox amma, varlığımı ve menliyimi hiss ede bilirem. Bir qız olacağam ve baharda çiçekleri seveceyem.

19 Oktyabr: Bir az böyüdüm. Terpenmem mümkün deyil. Anam hele ferqinde deyil amma onun qanıyla beslenirem. Üreyini gezib gelen isti qan mene gelir. Meni sevecek bir üreyin terpenmelerini indiden hiss ede bilirem. Anam meni çox sevecek. Anam üçün gözel bir sürpriz olacağam.

23 Oktyabr: Heç göre bilmediyim bir el ağızımı formalandırmağa başladı. Dodaqlarımda onun dokunuşunu hiss edirem. Bu "el"in toxunduğu yerler dodağım damağım olur. Düşünün bir il sonra bu elin toxunduğu yerde tebessümler açacaq, güleceyem. Dodağımdan ve dilimden sözler tökülecek. Herhalda evvel "Ana!" deyeceyem. Ana eşidirsenmi . meni? Seninle danışacağam. Sene güleceyem. Kimilerine göre daha var deyilmişim… Nece olar? Varım ve gülücükler teqdim edecek dodaqlarım da olmaq üzre ya… Hem sonra bir çörek qırıntısı ne qeder kiçik olursa olsun yene çörekdir. Ele deyilmi anacığım? Ah bir danışa bilsem!

27 Oktyabr: Bu gün çox xoşbextem. İçimde şirin bir terpenme başladı. Artıq bir üreyim var. Üreyim atmağa başladı. Heyatım boyunca bele atıb dayanacaq. Sevgilerle dolduracağam üreyimi. Eynile anamınkı kimi… Anam bedeninde iki üreyin birden atmağa başladığını bilseydi ne qeder sevinerdi! eşidirsenmi ana?

2 Noyabr: Her gün bir az daha böyüyürem. Qollarım ve ayaqlarım da formalanmağa başladı. Hele bir böyüsün qollarım bax nece qucaqlayacağam seni anacan. Bu ayaqlarım da tamamlansın da, birlikde çiçekli bağçamızda gezerik. Belke birlikde mektebe gedecik.

12 Noyabr: Ah beli… Bunlar, bunlar ne qeder sevimli ve kiçik şeyler. Aman ALLAHım barmaqlarım da çıxmağa başladı. Bunlarla çiçek yığacağam, anamın elini tutacağam, qelem tutacağam. Belke de gözel bir şeir yazacağam.

[1] 2 >>