Axsam eve geldiyimde, heyat yoldaşım axşam yemeyi üçün
süfreni hazırlayırdı. Elini tutdum ve ona deyeceyim sözler olduğunu
söyledim. Stulda eyleşdi ve sessizce yemeyini yemeye başladı. Ve
gözlerinde o qorxunu hiss etdim. Bir anda sıxıldım, ağzımı aça
bilmirdim, amma düşüncelerimi söylemeliydim. Ve: "Men boşanmaq
isteyirem" dedim. Esebleşmedi. Sözlerime qarşılıq vermedi, sadece
sebebini soruşdu. Bir cavab vere bilmedim ve buna çox esebleşdi.
Elindeki çengel ve bıçaqları yere tulladı. Mene qışqırdı ve adam
olmadığımı söyledi. O, axşam tek bir kelime bele olsun danışmadıq.
Heyat yoldaşım bütün gece ağladı. Onu anlayırdım, amma ona teselli
edecek bir şeyler söyleye bilmeyecekdim. Çünki, men Nermine aşiq
olmuşam ve heyat yoldaşımı sevmirem artıq. Bu vicdan ezabı ile bir
evlilik müqvilesi hazırladım. Evi, maşını ve şirketin 30%-ni ona
verecek idim. Müqavileye qısa bir zamanda baxdı ve cırıb atdı. 10 il
heyatımı paylaşdığım bu qadın mene yad olmuşdu. Onun serf etdiyi
zaman ve enerjiye kederlenirdim, amma geri döne bilmezdim,
Nermine çox asiq olmuşdum. Sonra hıçqıra-hıçqıraağlamağa başladı.
Bu menim gözlediyim davranış idi. Onun ağlaması menim
rahatlanmama sebeb olmuşdu. Çoxdandır ağlımdan keçirirdim
boşanmağı. Bu fikir menim beynime girmişdi ve indi bu duyğunu
daha da güclü hiss edirdim ve doğru qerar idi. Bir sonrakı axşam eve
gec gelmişdim ve heyat yoldaşımı yazı yazarken gördüm. Çox
yorulmuşdum ve axşam yemeyini yemeden yatmağa getdim. Nermin
ile keçirdiyim saatlar meni yormuşdu. Bir ara oyandım ve onu hele de
yazı yazarken gördüm. Amma bu menim vecime deyildi ve başımı
çevirib yatmağa davam etdim. Ertesi seher mene şertlerini yazılı
şekilde teqdim etdi. Menden heçne istemirdi. Sadece boşanmamızı
elan etmemek üçün 1 ay möhlet ve bu zamanda normal bir aile kimi
davranmamızı istemişdi. Bunun sebebi oğlumuzun 1 ay sonra
imtahanlarının olması ve bu zamanda ona bu acını yüklememek idi.
Bunu qebul ede bilerdim. Amma bir şey daha var idi. Evlilik

[1] 2 3 >>