gecesinde
onu qapıdan içeriye qucağımda nece apardığımı xatırlatmışdı ve
menden onu 1 ay boyunca her seher yataq otağından qapıya qeder
qucağımda aparmağımı istemişdi. Deli olduğunu düşündüm, amma
son günlerimiz yaxşı keçsin deye qebul etmişdim. Sonra bu
şertlerden Nermine danışdım. Yüksek sesle gülüb, bunun ağılsızlıq
olduğunu ve sonunda boşanmağı qebul etmek mecburiyyetinde
qalacağını söyledi. Heyat yoldaşımla boşanma mövzusunu
açdığımdan beri, fiziki yaxınlığımız olmamışdı. Bu sebebden ilk gün
onu qucağıma alıb qapıya apardığımda qeribe bir duyğu yaşadım.
Oğlumuz arxamızda durmuşdu ve alqışlamağa başladı: "Atam anamı
qucağında aparır". Bu onu çox sevindirmişdi. Yataq otağından evin
qapısına kimi 10 metr qucağımda apardım. Heyat yoldaşım gözlerini
yumdu ve qulağıma: "Oğlumuza boşanmağımızdandanışma" deye
fısıldadı. Men de, başımı önüme eyerek: "oldu" dedim ve daxilimde bir
üzüntü hiss etdim. Onu qapı önüne buraxdım. Heyat yoldaşım
avtobus dayanacağına getdi ve onu işe aparacaq avtobusu gözledi.
Men de, tek başıma işe getdim. 2-ci gün bu oyunu oynamaq bir az
daha asan gelmişdi. Heyat yoldaşım başını sineme qoydu ve onun
qoxusunu duydum. Birden heyat yoldaşıma uzun zamandır
baxmadığımı anladım. Ve onun evlendiyimiz zaman ki qeder genc
olmadığını gördüm. Üzünde ince qırışlar yaranmış ve saçlarına ağ
düşmüşdü. 4-cü gün onu qucağıma aldığımda, özüne inam duyğusu
yaşadım. Bu mene heyatının 10 ilini hediyye eden qadındı. 5-ci gün
bu özüne inam duyğusu daha da böyümüşdü. Bu barede Nermine
danışmadım. Günler keçdikce, onu daşımaq daha da asanlaşmışdı.
Bir seher onu, ne geyineceyini düşünürken izledim. Üsyan ederek her
gün paltarlarının bir az daha gen geldiyini söyledi. Birden onun ne
qeder ince olduğunu ve arıqladığını gördüm. Onu her seher daha da
asan daşımağımın sebebi bu imiş. Bu qeder acını ve kederi qelbinde
daşıyırdı. Özümden asılı olmayaraq başını sığalladım. Bu an oğlumuz
da geldi ve: "Ata anamı apamalısan" dedi. Bu heyatımızın

<< 1 [2] 3 >>