Hardan ve nece başlayım heç özüm de bilmirem. İnsanın heyatından keçenleri yazmaq ele de asan bir şey deyil. Heleki, yaşadığın illerin hamısı günahlarla, peşmançılıqla bir-birini izlemişse… Dille danışmağa yetmez bu sözler. Mehz buna göre de yazmağa qerar verdim.Bu otaq, masanın üzerinde közeren çıraq, elimde tutduğum bu qelem ancaq menim peşmançılığıma son vere biler. Menim adım Nesirdir. Ancaq her kes mene reis deyir. Çünki bu menim işimle bağlıdır. Artıq qırx üç yaşım var ve men heyatımın en ağır günlerimi yaşayıram. Çünki:

Atam vezifeli şexs idi ve o bütün pullarını menim tehsilimin üzerine tökürdü. Men ise genc olduğumdan, özüm üçün dostlarımla yeyib-içib kef edirdim. Ancaq o meni Moskvaya gönderdi. Hüquq ixtisası üzre ali tehsilimi müveffeqiyyetle başa vurub, Azerbaycana qayıtdım. İyirmi iki yaşım olardı sehv etmiremse… Yaşımın en çılğın vaxtını yaşayırdım. Hemin günlerin qedrini bilmek üçün, her axşam motelde bir qızla geceleyirdim. Atam ise elimde diplom ola-ola heder olmağımı istemirdi. O meni Bakıdakı hebsxanaların birinde işe düzeltdi. Türmenin reisi ile dost idi, men ise artıq reisin müavini idim.

Her şey qaydasında gedirdi. Öz pulumu qazandıqca, özümü artıq kişi kimi hiss edirdim. Anam yeqin ki, meni bele görseydi fexr ederdi menimle. Ancaq men öz anamı görmemişem. Çünki, o meni doğanda yumurtalıqlarında parçalanma baş vermiş ve qan axmadan vefat etmişdi. Men anadan olan vaxt tibb bu gün ki, qeder inkişaf etmemişdi. Ehh.. Neyse… Atam menim adımı buna göre "Nesir” qoydu. Çünki ele ilk nesliyim anamı öldürmek olmuşdu…

Bir defe menim işlediyim hebsxanaya çox genc bir qız getirmişdiler. İş yoldaşlarım o qızın gözelliyi haqqında o qeder danışırdılar ki, menim üçün çox maraq yaranmışdı. Yoldaşlarımın mene dediyine göre bu qız qırx sekkiz yaşlı erini öldürmüşdü. Qızın ise on dörd yaşı var idi. Men bunları fikirleşmirdim. Onu hebsxanaya yeni getirmişdiler deye, ilk vaxtdan kalona salmamışdılar. O kiçik bir kabinede qalırdı. Bir gün eve gederken o qızı

[1] 2 3 ... 6 >>