amma
men onları tamamile tanımıram ve bir kişi de var idi, o, Dostoyevskiye çox
oxşayırdı, lakin genc, qarasaqqal ve qarasaçlı idi, her şey, meselen, qaşları ve
gözünün üstündeki çuxurlar qeyri-adi derecede iri görünürdü. Orada sen ve men
var idik. Sen etirazını bildirmesen de, her halda hiss olunurdu. Senin üzün – men
senin ezab çeken sifetinden gözlerimi, sadece, ayıra bilmirdim – pudralanmışdı,
özü de bacarıqsız terzde pudralanmışdı, çox hiss olunurdu, pis idi, deyesen, isti idi,
yanaqlarında pudradan şekiller görünürdü, men onları indi de görürem. Men
döne-döne ireli eyilib senden soruşmaq isteyirdim ki, niye sen pudralanmısan; sen
hiss eledin ki, sual vermek isteyirem, xeberdaredici terzde – axı etiraz hiss
olunurdu – soruşdun: “Sen ne isteyirsen?” Amma soruşa bilmirdim, cesaretim
çatmırdı ve birden hansısa bir üsulla mene aydın oldu ki, bu pudralanma menim
üçün sınaqdır, mehz sual vermeyim üçün helledici sınaqdır, axı men bunu
isteyirdim, amma cesaretim çatmırdı. Bax, bele bir kederli yuxu menim üstüme
elendi. Hemin o Dostoyevski de meni çox incitdi. O eynile senin kimi davransa da,
her halda, azca da olsa ferqli idi. Ondan bir şey soruşanda nezaketle,
canıyananlıqla ireli eyilirdi, ele ki, ne soruşacağımı ve ne deyeceyimi bilmeyende – bu ise her deqiqe baş verirdi – celd geri çekilir, bütün diqqetini kitaba yöneldir ve
dünyada her şeyi, xüsusile de meni unudurdu, öz saç-saqqalında iterek yox olurdu.
Menim üçün bunların niye bele dözülmez olduğunu bilmirdim, amma dönedöne – başqa cür de bilmirdim – ona müraciet etmeye mecbur idim, amma her defe öz
günahım ucbatından onu itirirdim.
Menim kiçik bir teskinliyim vardır, bu gün onu mene qadağan eleme, qarşımda
“Tribuna”99 qezeti vardır, men qadağanı pozmamış ve onu almamışam,
qohumumla deyişmişem, daha doğrusu, qohumum onu mene verdi. Xahiş edirem
ki, meni bu xoşbextlikden mehrum eleme. Çünki orada ne yazıldığı meni
maraqlandırmır, ses eşidirem, – menim sesimi! – dünyadakı seslerin içinden

<< 1 ... 105 106 [107] 108 109 ... 202 >>