üzüme
yaxın olsun. Ve elbette ki, hem de ölüm arzusu – “yüngül” ölüm arzusu da bizi
birleşdirir, amma bu tamamile uşaq arzusudur, ele bil ki, riyaziyyat dersidir,
kafedrada müellim öz qeyd defterini vereqleyir, belke de, familiyamı axtarır, men
de gücün, dehşetin bu tentenesi ile reallığın, heçliyin, savadsızlığın derkini
müqayise ederek onu izleyirem ve birce arzu edirem: görünmeden qalxaraq
partaların arasından keçib müellimin yanından, riyazi biliklerim kimi, qanad açıb
uçmaq, qapını ne cürse def etmek, bayırda özüme gelerek temiz hava ile derinden
nefes almaq ve dünyanın heç bir yerinde bu otaqdakı kimi sıxıntımın olmayacağına
emin olmaq. Beli, bu daha “yüngül” olardı. Amma bu cür olmadı. Meni lövheye
çağırdılar, meseleni dikte etdiler, helli üçün loqarifm cedveli lazım idi, men ise onu
unudub evde qoymuşdum, amma yalandan dedim ki, o, partada qalıb (ümid
edirdim ki, müellim özününkünü mene verecekdir), o meni cedvel üçün gönderdi,
men artıq qorxunu heqiqeten hiss ederek (mektebde heç vaxt yalandan qorxu hissi
keçirmemişem) müeyyen etdim ki, cedvel partada yoxdur, müellim (srağagün men
onu gördüm) mene dedi: “Of, sen timsahsan!” Men derhal “qeyri-kafi” aldım, bu
hetta çox yaxşı idi, çünki bu qiymeti formal olaraq almışdım, hem de edaletli
qiymet deyildi (düzdür, aldatmışdım, amma heç kes bunu sübut ede bilmezdi – meger beledirse, edaletsizlik olmurmu?), en esası ise men özümün biabırçı
seliqesizliyimi ört-basdır ede bildim. Demeli, eslinde, bu hetta çox “yüngül” idi:
“yox olmaq” olar, burada imkanlar sonsuzdur, hetta insan yaşayanda bele “ölmüş”
ola biler103. Tekce bir şey çatışmır, – çerençiliyime baxmayaraq, bu aydındır – sen indi içeri
giresen ve burada olasan, biz senin sağalmağın barede söhbet edek; bu imkanı ise
biz yaratmalıyıq!
***
Bu gün men sene çoxlu şeyler demek isteyirdim, amma mektubunu oxudum ve
düşündüm ki, qan gelirse, ne demek olar? Xahiş edirem ki, mene derhal hekimin
ne dediyini ve onun ne cür adam oldu- ğunu

<< 1 ... 108 109 [110] 111 112 ... 202 >>