sanballı “heç neye baxmadan”ı senin de
sanballı “ve her halda!”nla qarışdırma) – bilerek ve bağışlayaraq – meni bu cür
tesdiq etmemişdir.
Senin mektubların içerisinde en gözeli (bu haqda çox deyilib, çünki
ümumiyyetle, her bir setirde menim heyatımın en gözel dövrleri olub) – belelikle,
onların arasında en gözeli, menim “qorxumu” esaslandırdığın, haqq qazandırdığın,
eyni zamanda da onun yersiz olduğunu mene telqin etmeye ehd etdiyin yerlerdir.
Çünki men de öz qorxumun muzdla vekili teessüratı yaratsam da, qelbimin
derinliklerinde, elbette, ona semimi olaraq haqq qazandırıram – men ki, tamamile
onun terefinde dururam, ve o mende olan en yaxşı şeydir. O mende olan en yaxşı
cehet olduğuna göre de, ola bilsin ki, tekce sen onu sevirsen. Axı mende ele bir
xüsusi şey yoxdur ki, onu sevesen. Onu ise sevmek olar.
Bu yaxınlarda sen soruşdun ki, üreyimdeki bu qorxu ile bizim şenbemizi nece
“möcüzeli” adlandıra bilerem105; bunu izah etmek çetindir. Men seni sevdiyime
göre (men ise seni – anlaşılmaz varlığı sevirem, deniz öz dibindeki xırda daşları
sevdiyi kimi sevirem, menim sevgim de seni qerq edecekdir, senin üçün de men o
cür çınqıl daşı olacağam, elbette ki, göyler nesib ederse), seni sevdiyim üçün bütün
dünyanı sevirem, bütün dünya ise senin sol küreyindir – yox, evvelce sağ küreyinde
idi ve ona göre de onu bütöv şekilde sevirem, men ne vaxtsa düzgün fikirleşib tapa
bilsem (sen ise rehm ele, köyneyini azca ondan aşağıya sal) – senin sol küreyini de,
meşede iken üzümün üstündeki üzünü de, meşede menim üzümün altında olan
üzünü de, yarıçılpaq döşlerinin üstünde her şeyi unutmağı da sevirem. Ve ona göre
de bizim bir beden olduğumuzu deyende haqlısan, yalnız burada qorxu mene tesir
eleye bilmir, axı bu menim yegane xoşbextliyim, yegane vüqarımdır ve men
nezerde tuturam ki, bu tekce meşede bele deyildir.
Amma bu gündüz heyatı ile, bir defe senin tehqirle yazdığın “yarım saatlıq
yataq” arasında “kişilik qayğıları” menim üçün aşa bilmediyim, belke de

<< 1 ... 110 111 [112] 113 114 ... 202 >>