möhkem suretde bilir; nehenglerin de zeif deqiqeleri olur,
hetta Herakl da, mence, bir defe huşunu itirmişdi. Amma dişlerimi sıxaraq senin
gözlerine baxanda en aydın günleri göre bilirem, ona göre de her şeye dözürem:
hicrana, heyecana, qayğılara, senin susmağına.
***
Ne qeder xoşbextem, sen meni ne qeder xoşbext etmisen! Bir müşteri geldi (birce
fikirleş ki, menim de müşterim vardır!), fikrimi mektubdan yayındırdı, hirslendim,
amma onun girde, çehrayı, xeyirxah sifeti, başqa sözle, Almaniya
imperatorluğunun adamları kimi aydın üz cizgileri olan sifeti var idi, o qeder
xoşagelen adam idi ki, zarafatımı da işgüzar cavab kimi qiymetlendirdi; amma nece
olursa-olsun, o mene mane oldu, men onu bağışlaya bilmedim, ona göre de
stuldan qalxıb onunla başqa bölmelere getmeli oldum, bu sene göre, ay menim
xeyirxahım, artıq bir hereket kimi göründüyünden, ayağa qalxdığım vaxt qulluqçu
senin mektubunu getirdi, men onu birbaşa pillekende açdım ve – ey göyler! – orada fotoşekil var idi, daha doğrusu, heç vaxt, heç vaxt unudulmayacaq bir
mektub idi, ilde bir defe, ebediyyetde bir defe gelen bir mektub idi, şekil ele yaxşı
idi ki, daha bundan yaxşısı ola bilmezdi; bu yazıq, balaca şekle yalnız göz yaşlarının
arasından ve döyünen ürekle baxmağa icaze verile biler, başqa heç cür baxmaq
olmaz.
***
Ve yene de hansısa yad adam menim qarşımda oturur.
***
Başladığım mövzunun ardı olaraq deyirem: her şeye dözerem, çünki sen
üreyimdesen; eger men bir defe yazmışamsa ki, senin mektubların olmayan gün
dehşetlidir, bu doğru deyildir, onlar yalnız dehşetli derecede ağırdır – qayıq ağır
idi, onun qıraqlarına qeder qalxan dalğalar qorxulu idi, amma her halda senin
dalğalarında, senin axınında üzürdü. Yalnız men senin qetiyyetli yardımın olmadan
bir şeye döze bilmirem, Milena. Hemin “qorxu”ya – men burada çox zeifem – bu
dehşetli qorxuya men nezer sala bilmirem, o meni qamarlayıb aparır.
Yarmila haqqında danışdıqların mehz ürek zeifliyinin neticesidir, bir anlıq

<< 1 ... 124 125 [126] 127 128 ... 202 >>