delilim yoxdur. Get, xahiş
edirem, get! Sen bir defe bu cür sefere çox ümidler beslediyini yazmışdın; bu
menim onu arzulamamağıma baxmayaraq kifayet edir.
İndi ise bir daha Vyanaya seferim barede. Sen bu barede ciddi suretde
yazanda her şeyden pis hal yaranır – sebebler barede tereddüd etmeye başlayıram
ve sebirsizlikle onun meni terk edeceyini gözleyirem. Amma o terk elemir. Xarici
engeller (daxili maneeler barede danışmıram, onlar ne qeder güclü olsalar da,
meni tutub saxlaya bilmezler, ona göre yox ki, men çox güclüyem, eksine, ona göre
ki, zeif olduğuma göre onun meni saxlamasına yol vermirem) barede men artıq
yazmışam ki, bu cür seferler üçün men yalana el atmalıyam, yalandan ise vicdanlı
adamlar kimi yox, şagird kimi qorxuram. Bundan elave mende bele bir hiss de
vardır, – heç olmasa, bele bir intuisiya vardır ki – bir defe ya özüme, ya sene göre
Vyanaya geleceyim qaçılmazdır, amma ikinci defe hetta avara şagird kimi de
aldatmağı bacarmayacağam. Bu gelecek yalan imkanını men ehtiyatda saxlayıram,
onunla yaşayıram, bu senin zeruret meqamında derhal gelmek baredeki vedine
beraberdir. Ona göre de indi gelmirem; bu iki günün reallığı evezine (xahiş edirem,
Milena, onların şeklini tesevvür eleme, bu menim üçün menevi ezabdır, bu menim
üçün ehtiyac yox, sonsuz istekdir) onu zeruret üçün daim saxlamağı üstün
tuturam.
Bes çiçekler? Onlar yeqin ki, artıq solmuşlar? Senin heyatında ele hallar
olmuşdurmu ki, çiçek hediyyesi yerine düşmeyib, bes menimkiler nece? Dehşetli
derecede xoşagelmez hissiyyatdır.
Senin Maksla mübahisene qoşulmuram. Kenarda duraraq haqqı etiraf edirem
ve özümü sanki sığınacaqda hiss edirem. Sen, şübhesiz ki, bütün mühakimelerinde
haqlısan, lakin onun yerinde olduğunu tesevvür ele. Senin vetenin vardır ve sen
bilerekden ona qarşı laqeydsen (ola bilsin ki, bu ele en yaxşı haldır, çünki sen bilsen
ki, onun neyine qarşı laqeydsen, artıq ona qarşı laqeyd olmaq onsuz da mümkün
olmayacaqdır). Onun ise veteni yoxdur, ona göre de

<< 1 ... 128 129 [130] 131 132 ... 202 >>